Van Tanger tot Thagazout

Vrijdag 15 januari 2010 t/m maandag 25 januari 2010
Vrijdag zijn we overgestoken van Algeciras naar Tanger. In de haven van Algeciras kwam een erg vrolijke Spanjool langs de drie campers en ons, begroette iedereen uitbundig, rukte de deur open en plakte een sticker aan de binnenkant van de voorruit. Wat bleek: we waren opeens deelnemers van de tupclub! Nu snappen we ook de 150 euro waarvoor we over kunnen varen. De tickets worden in grote getale ingekocht als zijnde voor reisorganisaties die in Marokko reizen met tups. Sticker op de voorruit en de maatschappij doet niet moeilijk blijkbaar. Ok, voor even dan…… voor de korting zijn wij tupvrienden. Zodra we in Marokko zijn halen we de sticker er weer af.
In Tanger aangekomen begint het grote feest bij de douane en moet de bus ingeklaard worden.
Inderdaad, de computeruitdraai met autogegevens is i.p.v. de formulieren gekomen die we andere jaren nog bij de douane moesten invullen. Nu hoeft de douane alleen nog het Marokkaans nummer dat in Arno’s paspoort staat op de drie blaadjes te schrijven en dan is het wachten op de douanier die voor het verlossende stempel moet zorgen.

Vorig jaar had To (vriend van Henk en Salima) problemen gehad met dat hij met een andere auto Marokko in kwam dan het jaar daarvoor. De douane beweerde bij hoog en laag dat zijn andere auto nooit Marokko was uitgevoerd en dat gaf dus veel problemen omdat hij niet kon aantonen dat hij dat wel had gedaan. We hoorden van Duitsers in de haven van Algeciras dat dit vrienden van hun ook was overkomen, maar dat de douane had gezegd dat voor 20 euro het geen probleem was.
De douane die nu de papieren van onze bus controleerde, vroeg als eerste: “is dit de eerste keer dat jullie in Marokko zijn?” Nee meneer, dit is de 10e keer dat wij hier komen. “Oh dus niet de eerste keer?”vroeg hij nogmaals en liep daarna naar het kantoor en de computer om een en ander te controleren en voor de stempel op de invoerpapieren.
Evenlater kwam hij weer naar ons toe met een streng gezicht. “U bent pas voor de eerste keer in Marokko en niet voor de 10e keer, uw nummer klopt niet” Het gaat dan om het Marokkaanse nummer in het paspoort van Arno. Wij antwoorden natuurlijk dat het nummer wel klopte en dat als hij goed in het paspoort keek, hij kon zien dat wij vaker in Marokko waren geweest. “Nee, nee, dit is een groot probleem, uw nummer klopt niet”.
Niks probleem! Vorig jaar hadden we een andere auto, daarvan hebben we nog de uitvoerpapieren waar het nummer ook op staat, ik zal ze even pakken, zei Heleen. De douane trok een sip gezicht en keek nog eens naar het nummer in het paspoort. “U heeft het nummer fout opgeschreven op de invoerpapieren, u heeft het niet goed gedaan” maakte hij zich er vanaf. Heleen gaf hem vriendelijk te kennen dat hij daarvoor bij zijn collega moest zijn, die een slecht handschrift heeft. Opeens was het allemaal geen probleem meer, een pen werd gepakt en de V in het invoernummer werd verandert in een R. Stempel er op en we konden meteen door, nee in de bus kijken wilde hij ook niet eens meer.
Welkom in Marokko.

Echt stress voor de bonnenschrijvers in Nederland kunnen ze hier in Marokko oplopen. Zet zo een bonnenschrijver op een kruispunt of willekeurig waar langs de weg en deze zal gaan hyperventileren van alle verkeersovertredingen die er om hem of haar heen gebeuren. Het zou een nieuwe beroepsziekte veroorzaken als ze bonnen uit moesten schrijven.
Totale anarchie op de weg, gelukkig rijden wij in een grote bus en dat maakt nog indruk.

We zijn de eerste dag doorgereden naar Assilah (vroeger Spaans), 20 km ten zuiden van Tanger en hebben daar bij de stadsmuur gestaan. De oude stad in Assilah is leuk om doorheen te wandelen. Nauwe straatjes vol wit met blauwe huisjes en veel kunst op de muren, ook een bijzonder begraafplaats met graven van mooie mozaïektegeltjes en……..lekker relaxt plus onze eerste noz noz op een terrasje.
Toen we in het nieuwe deel van Assilah wandelden zagen we een gigantisch groot lichtbord van Heineken bier. En ja, inderdaad het was een winkeltje waar drank verkocht werd. Zo duidelijk hebben we het nog nooit aangegeven zien staan hier in Marokko (zie ook ons reisverslag van vorig jaar – Marokko het stadje Zagora).

Na twee dagen in Assilah te zijn geweest zijn we doorgereden naar El Jadida. Tot dit stadje loopt er een tolweg langs de kust. In de tolhokjes zitten veel meer vrouwen ten opzichte van vorig jaar en ze willen allemaal Engels met ons spreken. De stops bij de tolhokjes worden daarom iets langer dan alleen voor het betalen.
In El Jadida op de camping kwam het vismannetje langs om te vragen of hij vis voor ons klaar moest maken. Toen wij nee bedankt zeiden kwam er een heel betoog van hoe lekker zijn vis wel niet was en dat álle Fransen op de camping dat konden bevestigen. Ik heb kreeft, heerlijke kreeft of wilt u dorade gegrild of gebakken. Hij likte er bijna zelf zijn vingers bij af.
De man deed zo zijn best dat we er zowaar zin in kregen. Gegrilde dorade dan maar.
’s Avonds om 19.00 uur werd de gegrilde dorade op een plastic dienblaadje gebracht met lekker vers brood. Manger, manger werd ons aangeraden door het vismannetje. Het moet gezegd: het kost wat, maar dan krijg je ook wat; de vis was heerlijk!

In El Jadida hebben we Uwe, Beate en hun zoontje Lauri ontmoet. Echte reizigers, ze zijn al een tijdje op pad en hebben o.a. gereisd in Iran en Zuid Amerika. Leuke verhalen en veel te vertellen.

Donderdag 21 januari kwamen we in Essaouira aan. Feestje vieren en even lekker niets doen.
De eerste nacht hebben we dicht bij de stadsmuren aan de boulevard gestaan. Goeie plek, wel prijzig voor Marokkaanse begrippen – 40 dh per nacht = 4 euro – en een gardien.

Natuurlijk Essaouira in, terras op, lekker slenteren, lekker uit eten. Ook even het internet op, na eerst alle pornosites en erotische afbeeldingen weg geklikt te hebben. Twee jochies die naast Heleen achter een computer zaten wisten niet hoe ze het tussenschot moesten zetten om te zorgen dat Heleen niet kon zien waar zij naar aan het kijken waren. Even de mannen in actie houden, dus af en toe verschoof Heleen met haar stoel, wat meteen weer paniekerig geschuif met het tussenschot tot gevolg had.
Toen we terugkwamen bij de bus zat er een papiertje in het rubber bij de zijruit gestopt. Van een Duitser (Engels geschreven, ja dit moet even gezegd natuurlijk). Hij wil de bus kopen. We kunnen hem bellen of mailen als we de bus al in Marokko willen verkopen of als we de bus willen verkopen wanneer we weer in Nederland zijn. Natuurlijk meteen gegoogled op zijn gegevens. Verkopen zijn we nog niet van plan, maar zijn telefoon en mail houden we wel even.

De volgende dag moesten alle campers die op de parkeerplaats stonden weg van de politie en militairen die kwamen controleren. Nee madame u niet, jullie kunnen blijven, aldus de gardien. Wij hadden geen zin om ’s avonds alsnog weg te moeten dus zijn op een legale overnachtingsplek/parkeerplaats 1 km verderop aan het strand gaan staan, waar we Jan en Marjo zagen, Nederlanders die we al eerdere jaren hebben ontmoet. Weer leuk bijkletsen zeg maar.

Eindelijk hebben we ook de christelijke begraafplaats in Essaouira bezocht. Deze is van begin 1800. Er staan mooie oude, maar vergane grafstenen en monumenten en nog steeds wordt er een enkeling begraven.

In Essaouira komen we ook Uwe, Beate en Lauri tegen, met uren terras zitten als gevolg.
Terwijl we op het terras zitten met de daarbij behorende schoenpoetsertjes, koekjesverkopers, sigarettenbietsers, muziekanten en bedelaars, loopt een toeriste voorbij het terras. Twee schoenpoetsertjes spreken haar aan. Zonder enig nadenken, opent ze haar tas en geeft beide jochies ieder een handvol geld…………ze zou direct het land uitgeschopt moeten worden en zicht eerst moeten inlezen voor ze weer in Marokko mag komen. Neemt niet weg dat de jochies dikke schik hadden natuurlijk.

Zondag 24 januari gaan we naar Imsouane. Een superklein surferpardijsje zo’n 80km onder Essaouira. Als we daar aankomen waait het zo hard dat er niets van surfen komt, aldus de surfers. Nu hebben ze genoeg tijd om onze bus te bewonderen. Het is hier wel heerlijk om te staan en nu kunnen we weer eens een goeie hete douche nemen!
De volgende dag is de wind een fractie minder, blijkbaar nog te hard om te surfen, iedereen blijft relaxt rondhangen. Wij verschansen ons met boek uit de wind in de zon en lopen later op de dag richting vissershaventje.
Als we door het haventje lopen komt een jongen voorbij die zegt: “hello, don’t you remember me?” Ja, ja denken wij het zal wel weer en kijken blijkbaar ook met zo’n blik achterom naar de jongen.
“You don’t know me? I have worked several years at Essaouira camping. I know you and your brother!” Ja….. Arno en Henk natuurlijk. Een tweeling herinner je je beter. We zeggen hem alsnog vriendelijk gedag. “It does’nt matter” zegt de jongen “I know you”.

27 januari zijn we weg gereden uit Imsouane. Toen we de camping betaalden wees het mannetje ons nog even vriendelijk op een doosje waar klein geld in zat en waarop een lachend gezichtje getekend was met de tekst smile to marokko. Hij keek ons diep in de ogen en zei smile to marokko; indringend wijzend naar het doosje. En nogmaals; smile to marokko. Het is dat zijn zoontje erg aardig is en veel doet op de camping, dus wat klein geld in het doosje gedaan, het mannetje zelf verdiende eigenlijk alleen maar een trap onder zijn kont.

Inmiddels is het donderdag 28 januari en staan wij op een kleine camping ongeveer 20 km ten noorden van agadir. Schitterend uitzicht over de zee, omdat we bovenop een berg staan. Vrij staan is langs de kust boven Agadir helaas niet meer mogelijk.
Gister nog even naar de Marjane, de supersupermarkt, geweest. Daar staan vaak aparte auto s, ook nu dus weer; twee Belgen met toyota bj46 en HZJ 75 onze hartjes gingen er weer wat harder van kloppen. Onze IGLhaut was goed bekend bij hun. Later toen we nog even aan het strand stonden kwamen er twee surfboys in hun ford transit helemaal enthousiast naar ons toegereden. Het waren Engelsen en zo een bus als die van ons hadden ze nog nooit gezien, gaaf, te gek en noem maar meer.

Vanochtend stonden we op met het idee een mooie bergrit te gaan maken, maar inmiddels is de lucht helemaal zwart, onweert het op zee en valt de regen met bakken naar beneden, dus hebben we een stadag ingelast.
Fransen die uit Ouarzazate kwamen meldden dat daar sneeuw lag en erg koud was. Dat is echt niet normaal, deze stad licht aan de zuidkant van de atlas aan de woestijn.
Wij gaan dadelijk nog even op weeronline om een en ander te checken en te bepalen waar we heen reizen.

Inmiddels is Heleen hier de grote internetgoeroe. De Engelsen zijn erg blij met mij, zij is een en al love hier en daar voor hen.