Tafraoute - Aglou Plage - Tafraoute + Filmpjes

Met de Dacia touren in de Dades en van de Todrakloof naar Goulmima via Ait Hani.

Het was natuurlijk niet allemaal kommer en kwel tijdens onze buspech.
Vergeleken met de rest van Marokko waar noodweer en wateroverlast het gesprek van de dag waren, hadden wij het qua weer redelijk goed. Af en toe regen, maar zeker ook zon.
Van degenen die van buiten Ouarzazate kwamen hoorden we verhalen over 8 dagen vastzitten door noodweer en overstromingen, gigantische hagelstenen in Merzouga (de woestijn), stukken weg tussen Agadir – Tarroudant – Ouarzazate (toch een doorgaande weg) die niet meer berijdbaar waren en mensen die dan ook terug werden gestuurd naar waar ze vandaan kwamen.
Bovendien hebben we ook leuke mensen ontmoet. Denise en Ronald, Zwitsers die een jaar gaan reizen door Afrika. Zij zijn bijgepraat over Afrika en wij over Zwitserland. Ook stond opeens Guido (vorig jaar ontmoet in Tafraoute) voor onze neus. Hij kwam eigenlijk naar die hele leuke bus kijken en zag toen tot zijn verbazing dat wij daar bij hoorden. Marion en haar man, die in een grotwoning bij Mojacar (SP) wonen.

We hebben nog een keer een auto gehuurd, een Dacia. Daarmee zijn we drie dagen op pad geweest. Eerst de Dadeskloof en daarna de Todrakloof. Het mooist en leukst was de route die we hebben gedaan vanuit de Todrakloof via Ait Hani naar Goulmima. Op kaart staat deze nog deels als piste. We dachten: we zien wel hoever we komen. Nou heel ver dus, want de hele route is inmiddels geasfalteerd. Schitterend! Door de bergen en overstroomde oued-overgangen, heel vriendelijke mensen en kinderen die alleen maar zwaaiden, even kwamen kletsen of door gingen met waar ze mee bezig waren. Niks geen donnez moi. We hebben dan ook onderweg geen toerist gezien, dat kan verklaren dat deze omgeving nog niet verpest is.
Ook zagen we nomaden die hun tenten hadden opgezet in grote grotten.
In Goulmima konden we onder het genot van noz noz de kapriolen bekijken van een man die zonder zich te zekeren of zonder enig idee van steigers boven op de bol van de minaret (30 meter hoog) stond om daar een ‘piek’ op te zetten.

Ouarzazate-Agdz-Talioune-Igherm-terug naar Talioune-via Tarroudant (omweg) naar Tafraoute.
Toen de nieuwe bladveren en bumpstops onder de bus zaten konden we eindelijk weer op pad. We hadden al gehoord dat nogal wat pistes en wegen niet tot moeilijk berijdbaar waren dus besloten om naar Tafraoute te gaan via Talioune-Igherm. De route Tailioune-Igherm is erg mooi en ongeveer 95 km lang. Geen piste maar geasfalteerd.
Na 60 km kwamen we een ingestort viaduct tegen. Dat konden we nog wel klaren door via de oued naar de overkant te rijden. Evenlater kwamen we langs een dorpje waar de busjes en auto’s allemaal met de neus in voor ons tegengestelde richting stonden. Nog iets verder was er weer een viaduct ingestort. Door de oued was geen doorkomen aan en we hoorden dat de andere viaducten op deze weg ook allemaal waren ingestort. Dat verklaarde de richting waarin de auto’s en busjes stonden. Tja, er zat niets anders op om terug te rijden naar Talioune. Op de camping aldaar toch maar even navraag gedaan of de route naar Tata die wat kilometers ten oosten van Talioune begint wel te doen is. Niet dus. Men vertelde ons dat ook de weg vanuit Igherm via de oases naar Tata onberijdbaar was en dat een deel van de doorgaande route vanuit Igherm naar Tata/Akka afgesloten was.
Er zat niets anders op dan dik om te rijden richting Tarroudant-afslaan naar Igherm en dan alsnog naar Tafraoute. Mooie route, dat wel, tenminste het laatste deel. Maar we zijn in Tafraoute gekomen!

Tafraoute ligt in een schitterend gebied van roze rotsblokken en bergen, waar we toch wel elke keer komen wanneer we in Marokko zijn. We hebben leuke wandelingen van uren gemaakt en zijn de mooiste formaties tegengekomen. Het werd echt een topdag voor Arnold, ’s avonds kregen we nog heftig onweer. Het beekje dat achter de bus doorliep begon behoorlijk te stromen door de regen die er viel. Dat kwam goed uit, konden wij de volgende dag mooi de was doen, onszelf wassen en ons afwaswater bijvullen.
Het weer is ons goed gezind, de zon schijnt veel en de regen valt met name in de avond en nacht.
Toen we bij hotel Tanger noz noz gingen drinken werden we met open armen ontvangen. Met de patron ging het goed, want, zo zei hij, zijn kinderen waren gezond.

Ochtendritueel.
Elke ochtend rond 8 uur komt de gardien (nachtwaker) zijn 10 dh ophalen. Iets te vroeg voor ons om dan al spik en span naar buiten te kunnen komen. De gardien en Heleen hebben daar een goede weg voor gevonden. Hij klopt aan, het bovenlichtje van de bus wordt geopend (wij liggen nl. boven in het dak te slapen). Heleen en de gardien wensen elkaar goedemorgen. Dan steekt Heleen haar arm en hand met 10 dh uit het bovenlichtje, gaat de gardien op zijn tenen staan en wisselt het muntje en zijn bewijsje van betaling van eigenaar. Met een brede lach op zijn gezicht wandelt de gardien daarna verder.
Hij heeft ons ook een keer bij daglicht gezien en weet nu wie er aan die arm en ogen vast zit.

Kijken en kussen.
Toen we op het dakterras zaten van hotel Tanger en daar een lekkere omelette Berber aten, zaten er twee Marokkaanse vrouwen voor ons. Met sluier, maar het gezicht niet gesluierd, wat in de omgeving van Tafraoute gewoonte is. Na een tijdje keerde de oudste vrouw zich naar ons om en groette ons enthousiast. Daarna keek ze regelmatig nieuwsgierig naar wat we deden. Op een gegeven moment stonden de dames op om te vertrekken en kwam de oudste vrouw naar ons toe. Of het eten lekker was? Ja, dat was heerlijk. Of de noz noz lekker was? Ja, die was ook erg lekker.
Met een brede glimlach op haar gezicht pakte ze Heleen vast en kreeg Heleen twee kussen. Arnold kreeg de hand en de vrouwen vertrokken.

Tafraoute-Tiznite-Tafraoute.
Na wat dagen in Tafraoute te zijn geweest besloten we om ’n dag of twee naar de kust te gaan. De weg naar Tiznit heeft heel erg te lijden gehad onder het slechte weer van de afgelopen tijd. Dit had als gevolg dat we over 105km tweeënhalfuur reden. Na onze groentevoorraad te hebben aangevuld op de markt van Tiznit en eventjes door deze stad te hebben gewandeld zijn we doorgereden naar Aglou plage. Helaas konden we niet meer aan het strand staan, maar moesten naar de camping. Gelukkig wordt de camping momenteel vergroot. Wij staan lekker zo goed als alleen op het deel dat te schuin afloopt voor de tups en dat geen elektriciteit heeft, met uitzicht op de zee en het nationaal parc Sousse de Massa.
Dit parc hebben we andere jaren al doorgereden met onze terreinwagen. Dit keer besluiten we om het park een stuk lopend te doen. Zo komen we bij de grotwoningen van de vissers en worden we uitgenodigd om thee met ze te drinken. Leuk en zo kunnen we zo’n woning ook eens van binnen zien. De mannen vinden het ook wel gezellig. Het valt ons erg mee hoe groot zo’n woning is. De mannen hebben ook moeite gedaan om de woning wat op te leuken: een hoekkastje van drijvers, gedroogde vissenkoppen, schelpen, foto’s én een mobieltje dat in het nisje boven de deur ligt i.v.m. goeie ontvangst.
Wanneer we uitgenodigd worden om ook mee te eten en vervolgens de grote viskop met uitpuilende ogen in de kleine tagine zien staan, zegt Arnold: zij?!?! is vegetariër. Daar komt ie mooi vanaf.

Ruitenwisser als brievenbus
Wij hebben geen postbusje nodig. Guido had onze bus gezien toen hij uit het zuiden kwam, maar wij waren aan de wandel. Geen probleem. Briefje schrijven, in plastic zakje doen en achter de ruitenwisser stoppen. Dat vinden ze vast voor ze wegrijden, en inderdaad. Leuk, zo blijven we contact houden.

Een paar dagen terug kregen we een sms-je van Henk (de broer van Arnold). Hij was onderweg met zijn Landcruiser HZJ75 in Spanje en nu bleek de koppeling/drukgroep/druklager niet goed te zijn. Gelukkig was het nog wel rijdbaar en hoopte hij zijn garagemannetje in Portugal te kunnen halen.
Eergister kregen we nog een sms-je. Nu had een vriend van ons, Theo, echt pech met zijn terreinwagen. Ook hij was onderweg naar Spanje. De koppakking was kapot, hij is inmiddels gerepatrieerd naar Nederland.
Kunnen we hier een complottheorie op loslaten?

Het is vandaag zondag 7 maart en we staan inmiddels weer in Tafraoute tussen de rotsen en bergen. Het weer aan de kust werd wel erg instabiel. De weg naare Tafraoute was er nog slechter aan toe dan drie dagen geleden. Toen we een bocht omreden lag er een rotsblok van zeker drie bij drie meter op de weg, je moet dan niet net even wegkijken. We zagen ook alleen maar zware bewolking en dikke mist. Maar geluksvogels als wij zijn: 10 km voor Tafraoute zien we dat de hele bergkom in de blauwe lucht staat en de bewolking wordt tegengehouden door de omliggende bergen. Genieten dus weer!

Bey bey – Maroc Telecom.
Waren we net zo blij met ons usb-modem van Maroc Telecom, is ie ermee opgehouden. Tot zover de vooruitgang op internet gebied in Marokko. We gaan net als vroeger weer op zoek naar een internetplek om onze mail te lezen, de verhalen en foto’s te plaatsen en even op weer-on-line te kijken.
We houden contact.