Tafraoute en dan langzaam weer noordwaarts

In Tafraoute treffen we Denise en Roland weer, de Zwitserse Afrika gangers. Dit vraagt om uit eten in hotel Tanger om daar weer bij te kletsen over de afgelopen twee weken. We eten binnen omdat het koud is en hard waait. We zitten bij de tv, die overal altijd aanstaat in Marokko (in winkels, restaurants, noem maar op). Plotseling loopt de ober naar de tv, zet deze nog harder dan hij al stond en stoot Heleen aan. Kijk, Tafraoute is op tv, zegt hij trots.
Denise en Roland hebben genoeg van het slechte weer in Marokko en nadat ze weer een slapeloze nacht hebben door de zware windval op hun daktent, besluiten ze nu toch echt naar Zuid Marokko en de grens van Mauritanië te vertrekken, in de hoop om eens een keer zon te zien en geen wind te hebben. Voordat ze weg gingen waren ze vroeg in de ochtend, zo vroeg dat wij nog sliepen, naar de Blauwe stenen van Tafraoute gereden, die wilden ze namelijk nog wel zien voor ze verder gingen. Eigenlijk stelt het niets voor, het zijn rotsen die een tiental jaar geleden door een Belgische kunstnaar blauw en roze zijn geschilderd, maar inmiddels helemaal afgebladderd zijn. Het gebied zelf is wel schitterend. Echter Denise en Roland zijn al snel uitgekeken, er hebben zich ongeveer 40 vrachtwagens gestationeerd met daarin in een dubbel aantal ‘freaks’ met honden en vechthonden. Je stapt niet even uit voor de pret.
Wanneer Roland een briefje neerlegt op ons tafeltje dat buiten staat, worden wij wakker en kunnen hen alsnog uitzwaaien; we houden contact.

Later in de middag zien we de een na de ander van de 40 vrachtwagens het veld oprijden waar we staan en helemaal naar achter rijden. We denken dat ze weg zijn gestuurd bij de Blauwe stenen. In de loop van de avond komen er nog zeker 10 bij. Ze worden door de ‘freaks’ die er al staan naar de plek geleid. Gezellig! Vooral die hele grote zwarte type vechthond die rond onze bus snuffelt. Die wil je dan wel even in de gaten houden.
Neemt niet weg dat gezegd moet worden dat 50 vrachtwagens met dubbel zoveel honden en ‘freaks’ minder rumoerig zijn dan de Franse tuppers.

Said en Chris
Said is een Marokkaans jochie dat elke ochtend en avond in Tafraoute bij onze bus kwam, ons bon jour wenste, wat bleef kijken en weer vertrok.
Hij vroeg nog wel hoe wij heten, ik Heleen en Arnold, die elke keer dat een kind naar zijn naam vraagt anders heet, heet voor deze gelegenheid Chris. Arnold beantwoordde het bon jour van Said elke keer met hello how are you, hij noemt dit Engels les.
Na enkele dagen kwam Said met wat vriendjes voorbij gelopen en riep: hello Chris how are you, om vervolgens trots naar ons toe te komen en ons de hand te schudden, zodat zijn vriendjes zagen dat hij ons toch echt kende.

Allah waakt over de schilder.
Ook in Tafraoute krijgt de moskee-minaret een onderhoudsbeurt, dit keer van de schilder. Hoe, vraag je je misschien af: er worden twee ladders, elk 15 meter, aan elkaar geknoopt, deze combinatie werd met een haak over de rand bevestigd en hing zo’n 10 meter in het luchtledige. We hoopten maar dat hij de ladders goed aan elkaar had geknoopt. Zou hij vallen dan kreeg hij TORENhoge ziekenhuisf(r)acturen.

12 maart vertrekken we vanuit Tafraoute via Igherm naar Talioune. Dit is de route die we eerder niet hebben kunnen rijden doordat wat viaducten waren ingestort.
Deze keer lukte het wel, de gaten van soms wel 5 tot 10 meter breed waren opgevuld met zand en grind uit de rivier. Natuurlijk een tijdelijke oplossing, maar wie maakt zich daar druk om. Misschien kan Willem Alexander hier nog wat betekenen met zijn watermanagement.

Vanuit Talioune rijden we de volgende dag naar Tarroudant; onze rit naar Noord Marokko en dan de oversteek naar Europa begint.
In Tarroudant wil Heleen nog sandalen kopen. Wat mag dat kosten? 150 dirham.
150 dirham?!?!?! Ik betaal er 60 dirham voor, dat vragen ze ook in Tafraoute, zegt Heleen.
De verkoper kijkt Heleen zonder blikken of blozen aan en zegt: “60 dirham betalen de Marokkanen, de toeristen betalen 150 dirham”.
Nou dat dachten wij dus niet.

Blije ober.
Het terras in Tarroudant bezoeken we natuurlijk ook. De ober is wederom blij om ons te zien. Hij komt wel –tig keer vragen of het goed met ons gaat en gaat uiteindelijk bij ons aan tafel zitten om……. te kletsen.
Wanneer wij weer vertrekken vraagt hij of hij ons adres mag hebben. Daar hebben wij geen goede ervaringen mee, het huisadres geven. Meestal lossen we dit op door het adres van ‘het torentje van de minister president (welke dan ook) in Den Haag door te geven. Nu hebben we ons mailadres gegeven omdat we hem al langer kennen. We wachten af.
Wat betreft mailadres geven. Dit hebben Tom en Anna, twee Nederlandse surfers die we ook in Tarroudant hebben ontmoet gedaan bij een politieagent. Deze wilde hun in eerste instantie een dikke bon geven voor natuurlijk weer een overtreding die nergens op sloeg. Tom en Anna hielden voet bij stuk er werd niet betaald. Toen wilde de agent hun mailadres hebben. Dat kreeg hij. En inderdaad zij ontvingen een mail: hello, I am the policeman of zoiets, meer niet.

Wanneer we 14 maart van Tarroudant via Agadir – Marijane-bier – naar Taghazout aan de westkust rijden is de zijkant van de vierbaansweg bezaaid met Marokkaanse auto’s. De Marokkanen zelf zitten direct aan de weg of iets verder in het veld te picknicken. Het zijn er honderden. Niet gek natuurlijk, na het superslechte weer dat Marokko de afgelopen week teisterde, is iedereen nu natuurlijk hartstikke blij met het mooie weer.

Als we na een terrasje te hebben gepikt bij onze bus komen komt er ook een gardien aangerend. Marokkanen informeren altijd waar je vandaan komt, zo ook de gardien. Holland, zeggen we. Ahhh zegt hij en noemt het bekende riedeltje steden op dat iedere Marokkaan paraat lijkt te hebben als je zegt uit Holland te komen. Vervolgens krijgen we ook te horen dat Hollanders allemaal racisten zijn, want daar is die meneer, die partij die heel racistische dingen zegt. Bedankt meneer Wilders! Gelukkig vindt de gardien dat wij geen racisten zijn, da’s mooi, wij kunnen opgelucht weer verder rijden.

In Taghazoute kopen we in een klein winkeltje een lampje dat gemaakt is van kroonkurken. In het winkeltje hing van alles gemaakt van kroonkurken, van vloerkleden, tot tassen echt leuk om te zien.
Aan het strand van Taghazoute konden we zowaar twee dagen illegaal staan zonder door de politie weggestuurd te worden. Het is altijd maar de vraag of dit lukt.

Na Taghazoute rijden we naar Imsouane, een dorpje, nog niet toeristisch, een klein surferparadijs met een zeer relaxte camping aan zee waar we voorlopig onze laatste hete douche kunnen nemen en onze laatste keer de kleren wassen tot we in Europa of zelfs in Nederland zijn.

We pakken een bergroute vanuit Thagazoute die via een stuwmeer weer naar de hoofdweg leidt, vanwaar we weer een kleine route naar Imsouane nemen.
Bij het stuwmeer moet je over de stuwdam rijden. Aan het eind van de dam staat een hok met een militair er in. Deze keer een jonge knul met een zonnebril op die te groot is voor zijn gezicht. Hij vindt zichzelf erg interessant en houdt ons aan.
Do you speak English, vraagt hij. Natuurlijk, zeggen wij. Waarop hij vraagt, waar gaat u heen. Voor het gemak houden wij Essaouira aan, iets ten noorden van Imsouane, ons eigenlijke doel.
Ahh, zegt de jongen om vervolgens te komen met de volgende waarschuwing:
You go to the left, pas de gauche. U gaat naar links, niet naar links……….
Wat jij wil, denken wij en verbijten onze lach. 100 meter verder staat inderdaad een verbodsbord naar links.

Imsouane is eigenlijk een vissersdorp, maar door de surfers zijn er ook wat houten keetjes bijgekomen die dienst doen als winkeltje of restaurantje. Tijd voor een noz noz natuurlijk bij de patisserie, banketbakker, ook in zo’n keetje.
Dat kan: even later komt er over de straat een man aangelopen met twee glazen noz noz in zijn hand, hij loopt langs ons heen het keetje naar binnen en een seconde later komt de eigenaar naar buiten met dezelfde twee glazen noz noz om deze bij ons op tafel te zetten. Wat je van ver haalt is lekker, toch?

Zo gaat het ook de volgende dag met een noz noz bestelling. De eigenaar loopt naar buiten, naar een van de keetjes die dienst doet als winkeltje. Even later komt hij met zijn handen op zijn rug aangelopen en blijkt een pakje melk aan de achterkant onder zijn blouse verstopt te hebben. We kunnen niet zeggen dat men geen moeite voor ons doet.

Van Sophie, de Belgische vriendin van de Engelse eigenaar van de camping in Imsouane horen we de nieuwste rottigheid van de douane in Tanger. In plaats van de gebruikelijke 6 maanden dat je auto in Marokko mag blijven, heeft de douane bij veel reizigers daarvoor in de plaats maar twee weken op de invoerpapieren aangegeven. Veel mensen krijgen daardoor problemen bij het verlaten van Marokko, wat volgens de douane natuurlijk is op te lossen door een dirhammetje of wat. Velen hebben hun verblijf in Marokko ongewild een week moeten verlengen, omdat het aanpassen van de periode in Agadir moet gebeuren. We hebben al gehoord dat de verlenging officieel 20 dirham kost en de steekpenning 200 dirham bedraagt.

Waterflessen, waar kun je ze voor gebruiken.
De lege plastic waterflessen van 5 liter zijn erg gewild bij de mensen hier. Waarvoor worden ze gebruikt:
- jonge aanplant
- het zekeren van marktkraampjes
- het vrijhouden van parkeerplaatsen
- het maken van een hond (Engels meisje van 12 jaar)
- het maken van bezems
- aanleggen van watervoorraad
- ritueel wassen, voor het gebed
- etc.

19 maart komen we in Essaouira aan. Overal zien we militairen en politie inclusief hun wagens/busjes/motoren. Op elke straathoek staan er wel een paar. Bij navraag bij de gardien blijkt dat een dezer dagen een minister op bezoek komt, vandaar al dat machtsvertoon.
Wij staan met de bus aan de boulevard, de hele avond rijden politie/militairen busjes af en aan. Wij slapen vanavond in een politiest(r)aat.

Smakelijk en relaxt eten
Het is zulk lekker weer, ook in de avond, dat we bij een restaurantje buiten op het terras gaan eten. Tagine en Pastilla. Binnen zitten ook wat mensen te eten, waaronder een man aan een tafeltje vlak bij het raam dat openstaat en op het terras uitkijkt.
Plotseling: veel tumult binnen, de man aan het tafeltje is overeind gesprongen en neemt daarbij zowat alles op het tafeltje mee. Hij schopt met zijn been, grijpt naar de broekspijp en blijft maar op die pijp slaan. Personeel schiet te hulp, valt er een groot beest uit zijn broekspijp. Het personeel biedt zijn excuses aan, de man gaat weer zitten en pakt zijn cola. Arnold en ik kijken elkaar aan, wat zou het zijn geweest? Nou daar zijn we snel achter, even later loopt er een dikke grote kakkerlak over het terras vlakbij ons tafeltje. Hoezo rustig je eten nuttigen?? Een kat heeft de kakkerlak al snel in de gaten en begint er enthousiast mee te voetballen, nét iets te dicht in de buurt van de voeten van Heleen. De man die eerder een kakkerlak uit zijn broekspijp heeft geschud heeft al afgerekend en komt naar buiten. Wij hebben ook nog nooit zo snel ons hoofdgerecht en dessert gegeten. De koffie hebben we op een andere terras gedronken.

Ook Jan en Mayo komen we weer tegen in Essaouira. Zij zijn net terug van hun reis door Mauretanie, Senegal en Mali. We lunchen met hun en twee Belgen die ook al langer reizen met hun Mercedes 4wd. Een leuke middag, veel gelachen.

Zo nu nog even genieten van de zon, het terras zitten, het Italiaanse ijs eten (ook dat kan in Marokko), het slenteren door de straatjes van Essaouira, het handelen over de prijs van sandalen, armbanden, noem maar op.

Nog even Marokko en dan richting noorden, de boot naar Europa, naar huis. We komen er aan.