Off road met Paul en Renate

Beste mensen, wij hebben vandaag twee verslagen geplaatst.
Het verslag Thagazout-Ouzoud en dit verslag. Veel leesplezier!

Van zondag 7 februari tot donderdag 10 februari hebben wij onder leiding van Paul en Renate van Camping Zebra in Ouzoud (www.4x4marokko.nl) en met Bram, Constance, hun hond Rocco (met gebruiksaanwijzing: we krijgen de instructie hem niet aan te halen of in zijn bruine kijkers te kijken), Jilte, Fati (in 2 landrovers) en Maarten en Chris (in de Toyota van Renate) een piste gereden.

Dit was onze eerste groepsreis zeg maar, tot nu toe hebben we of alleen of met Henk en Salima gereisd. Dat wij als langslapers ook om 7.00 uur op moeten staan is geen probleem…….denken we. Nee echt, dat viel erg mee.

De route: Ouzoud-Demnate-Assermo-Ait Toumert-Boumalne Dades-Tizi n’Tazazert-Imi n’site-Tazzarine-8 km westelijk van Tazzarine de steenwoestijn in richting Algerijns/Marokkaanse grens om uiteindelijk via Tagounite in Mhamid uit te komen. Totale lengte ongeveer 650 km.
Via Demnate hebben we een bergpas gereden richting Skoura/Ouarzazate. Ruim voor Skoura zijn we westelijk de piste opgegaan en zo langs het Atlas gebergte richting de roze vallei en Boumalne Dades gereden.
Schitterend gebied en leuke ontmoetingen. Zoals boven op de pas waar we lunchten en er een oude vrouw bij ons kwam zitten. Een oude bekende van Paul en Renate van eerdere tours. Toen Renate haar brood wilde geven zei ze dat ze geen brood wilde hebben, maar geld voor de dokter. Volgens Renate wilde ze dat de vorige tour ook al hebben en is ze toen ook meegelift. Blijkbaar is ze nooit bij de dokter aangekomen.
Het is een leuke groep waar we mee touren. Dat valt niet tegen! ’s Avonds bij het kampvuur worden er goeie verhalen verteld.
In de route die we de tweede dag rijden zitten twee behoorlijke stijgingen. De eerste gaat goed, de tweede is echt heftig. Heel diepe dalen en lekker smal voor onze IGLhaut. Heleen kan mooi uitstappen om foto’s en filmpjes te maken, goed excuus om even niet langs afgronden te hoeven rijden. Terwijl Renate, Fati en Heleen fotograferen en filmen hoe de auto’s hun weg zoeken over de hoge steenpiste komt er een man op een ezel aangereden. Hij pakt zijn mobiele telefoon en begint ook te filmen. Als Renate daarop een foto van de man maakt vraagt hij om 10 dirham. Renate vraagt daarop 20 dirham voor het filmen……
Onderweg komen we vrouwen tegen die of zelf volgepakt zijn met hout of ezels bij zich hebben die volgepakt zijn. Ook zien we grotwoningen die met name in de zomer nog bewoond zijn. De route door de roze vallei richting Boumalne Dades is schitterend, wat een kleuren!
Vanuit Boulmane Dades vertrekken we de volgende dag richting de Tizi n’Tazazert om vandaar uit af te dalen naar Tazzarine. Ook al zijn we wat gewend qua piste rijden in Marokko, de routes die we tot Tazzarine rijden kennen we nog niet en zijn absoluut de moeite waard, qua natuur, qua mensen en zeker ook wat betreft het off road rijden.
Respect hebben we ook voor de tourfietsers die we tegenkomen bij de afdaling van de pas terwijl zij omhoog zwoegen. Je moet er maar zin in hebben.
Na Tazzarine gaan we weer de steenpiste op om uiteindelijk een bivak op te slaan in een oued (rivierbedding) bij een dorpje. Al snel krijgen we bezoek van een jongetje dat ons allemaal de hand wil geven. Hij wordt gewaarschuwd niet te dicht bij Bram, Constance en de hond Rocco te komen. Als hij de waarschuwing in zijn nieuwsgierigheid even vergeet, springt Rocco op en rent al grommend en blaffend achter het jochie aan, rondjes om het kamp heen. Het jochie schrikt zich het leplazerus en nadat Bram Rocco tot de orde heeft geroepen durft het jongetje zich niet meer van de plek te verroeren. Paul brengt hem uiteindelijk naar de rand van het dorp waar het jochie aangeeft dat het nu wel weer gaat.
Kort hierna komt een oudere man naar ons toe. In eerste instantie denken we dat het de vader van de jongen is die verhaal komt halen. De man komt ons echter alleen waarschuwen dat we in een oued staan en dat dat gevaarlijk kan zijn. Aangezien het in de verste verte niets dan blauwe lucht is, nemen we zijn waarschuwing voor lief en wordt hij daarvoor vriendelijk bedankt.

Na een heerlijk rustige nacht gaan we de volgende dag via oueds en steenpistes richting het grensgebied Algerije/Marokko. Hier komen we de militairen posten ook weer tegen.
Als we even een stop maken om de mannen in hun Landrovers en Toyota te laten wennen aan het duin rijden en na een klein uur weer doorrijden komt ons een Marokkaan in een 4wd tegemoet gereden. Hij had ons al een uur in de gaten gehouden en vroeg zich af of we problemen met de auto hadden. Je bent nooit alleen in de woestijn.

Het laatste stuk piste voor Taghounite is steenpiste/wellblech (wasbord). In principe kun je hier met grote snelheden rijden (80 km per uur) maar moet je wel oppassen voor kuilen in de weg.
Dat merken we: in Mhamid aangekomen blijkt onze bus wel heel Marokkaans geworden. We staan helemaal scheef naar links. Blijkt dat het veerblok - net een donut - linksvoor is geklapt. Dit betekent voor ons dat wij de route Mhamid-FoumZguid via Chegaga en Lac Irici niet mee kunnen rijden. Balen!
Bij de camping in Mhamid kunnen we in de duinen gaan staan, waar door de landrovers nog wat rondjes door het zand wordt gereden. Arnold was toen wel even teleurgesteld.

Terwijl de rest richting duinen rijdt gaan wij richting Zagora om daar contact op te nemen met de ANWB.
Onze contactpersoon bij ANWB Barcelona wil dat we doorrijden naar Ouarzazate waar het steunpunt ANWB voor Marokko zit in de persoon van Peter een kennis van ons. Een vriend van hem, Nigel, heeft veel kennis van mechaniek en is een grote hulp voor ons.
We zetten in Ouarzazate onze bus op de camping neer. Niet onze favoriete plek met alleen maar tups om je heen. Het wachten op de onderdelen begint.
Een geluk bij een ongeluk:
Het is zonnig
We zijn niet gestrand op de piste
We kunnen de foto’s en filmpjes van de afgelopen week gaan bekijken en nog nagenieten van het off road rijden, het kampvuur, het gezelschap, de goeie verhalen en het lekkere eten.
De onderdelen komen als het goed is een week later, In s Allah!

Om een en ander te versnellen huren we een fiat panda om in Agadir op onderdelenzoektocht te gaan bij Maroc Stock onderdelen. De donut kennen ze niet, maar een van de jongens springt op zijn brommertje en gaat op zoek in Agadir. Als hij drie kwartier later terugkomt heeft ie een lookalike bij zich. Baat het niet dan schaad het niet, dus we nemen deze mee. Bij de bus aangekomen blijkt de nieuwe donut te zwak, dus het wachten begint.

In zo’n toeristenkarretje wordt je heel anders bejegend als dat je in een robuuste 4wd rijdt. We zijn even écht toerist.
Zo echt dat als we twee dagen later nog even met de fiat richting de oases van de draa vallei rijden een toeristensleeper voor de fiat springt om ons te laten stoppen. Ja, we zíen er dan wel uit als toeristen,…..maar dat betekent niet…….. Hij kan kiezen, blijven staan of wegspringen. Het wordt millimeterwerk, hij kiest de allerlaatste seconde eieren voor zijn geld en springt nog net voor de auto weg, voordat we wel heel close worden.
Zijn collega die een paar kilometer verderop staat met zogenaamde pech aan de auto (toeristen stoppen dan, ze worden gevraagd de man mee te nemen naar huis waar hij wat voor de auto kan regelen en komen uiteindelijk in een toeristentoei winkeltje terecht) ondergaat dezelfde desillussie en heeft nog net geen platte tenen.

Vliegende hondjes:
Wij kwamen met onze huurpanda de camping opgereden. Arnold maakte een mooi looping richting de bus om de auto te parkeren. Opeens zagen we een zwarte lijn. Ho ho riep Heleen, een elastiek! Arnold trapte op de rem. We keken links, waar we een verbouwereerde Fransoos zagen staan. We keken rechts, waar aan de andere kant van de lijn een rotfiefje met zijn tong uit zijn bek stond. Wij schoten in de lach, net als de Italiaans tups die dit alles zagen. De Fransoos werd daarop boos en gooide zijn kant van de hondenriem op ons autodak, waarop de fief in volle gallop er vandoor ging, na deze wurgsessie. Zo maak je vrienden op een Marokkaanse camping. Iedereen was heel Frolic, behalve de Fransoos, die zijn lege nest syndroom achterna rende.

Ondanks de pech zijn we erg tevreden over de terreinvaardigheid van de Mercedes Sprinter-IGLhaut. Deze ligt gelijk aan die van de Landrover Defenders en Toyota Landcruisers. Vooral de trekkracht bij sterke stijgingen is erg goed. De voorvering mag enige aandacht krijgen van IGLhaut, misschien gaan we zelf op zoek naar zwaardere schokdempers.

Inmiddels is het donderdag en staan we een week stil. We wachten op de onderdelen die vanuit Duitsland naar Quarzazate gestuurd zullen worden. We blijven lachen en nog steeds niet met kiespijn, maar zullen blij zijn als we weer on route kunnen.

Geniet van de foto’s die we op de site hebben gezet.