Eindelijk weer in Marokko

Voor we konden vertrekken.

Arnold dacht lekker wat tijd voor zichzelf te hebben voordat we zouden vertrekken. Heleen had een opdracht tot en met 8 januari 2009, vandaar.

De vrije tijd van Arnold werd goed besteed.....aan de Toyota.
We vonden dat de stroomvoorziening in de auto niet je van het was, voor de semi-tractie huishoudaccu die in de Toyota stond.
Wat bleek bij controle; het accuwater was bevroren! De accu was pas anderhalf jaar oud.
Het was een hele klus om ‘m uit te bouwen, want de leverancier wilde het ding eerst testen, hij wou niet geloven dat het water bevroren was geweest.
Uiteindelijk hebben we het geld voor de kapotte accu terug gekregen.

Maar probeer dan maar eens, terwijl heel Nederland vanwege het vrieskoude weer accuproblemen heeft, op korte termijn aan nieuwe accu’s te komen.
Dit lukte uiteindelijk wel, maar toen moesten ze nog in worden gebouwd. Arnold had voor twee kleinere huishoudaccu’s gekozen die doorgekoppeld werden.
Dit was makkelijker inbouwen dan één grote accu en de twee accu’s geven meer vermogen (160 ampère). Dit hield wel in dat alle bedrading aangepast moest worden voor de aansluiting op de accu’s. Arnold heeft zich de laatste week niet verveeld in de kou bij –6 graden.

Zondag 11 januari 2009
We zijn 10.30 uur vertrokken richting Zuid Spanje.
Dit keer een andere route. Via Parijs-Bordeaux-San Sebastian-Madrid- richting Cordoba - Malaga naar Algeciras of Tarifa om in een van deze havens de boot naar Tanger te nemen.

Tot na Madrid hebben we sneeuw gehad. Vooral het stuk San Sebastian – Madrid was schitterend!!! Dan is natuur ook poëzie!

Zondag hebben we tot aan Bordeaux gereden.

Maandag 12 januari 2009 ging de rit weer verder. We hadden in gedachten om in ieder geval tot zo’n 100km voor Cordoba te komen en daar te overnachten.
De TomTom en wij waren het niet altijd eens met elkaar. Bij San Sebastian namen we toch écht de route naar Vicotria Gasteiz, korter dan Bilbao waar de Tom naar verwijst. Alle vrachtwagenchauffeurs waren het met ons eens. Even een kort bergpasje van ongeveer 20km en wij gaan alweer richting Madrid.

Het werd uiteindelijk om 2.30 uur ‘s nachts een parkeerplaats bij de Lidel in Algeciras (afslag 112 op de snelweg net voor Algeciras). Al onze wildstaan plaatsen waren niet meer, vandaar dat we door moesten rijden.

Het Henk Van Wissen snelheidsrecord in uren is gebroken!!!! ;-)
Nijmegen – Tarifa: 2218 km in 28 uur rijtijd.

Dinsdag 13 januari 2009 werden we wakker en waren alle tups (het tupperware – de campers voor hen die deze uitdrukking nog niet kennen) om ons heen al verdwenen.
Bij de Lidel en in de directe omgeving staan er honderden. Dé onvernachtingsplaats voor tups die over willen steken naar Marokko.

Omdat we in Nederland vanwege de temperatuur ver onder nul, onze watertanks niet hadden gevuld hebben we eerst flessen met in totaal 80 liter water ingeslagen bij de Carrefoure (supermarkt) en deze leeggegoten in de tanks van de Toyota.
De zon scheen, wij gingen richting Tarifa. Even wat dagen lekker niets doen. In Tarifa zelf valt ook weinig leuk wild te staan, dus op naar de camping Rio Jara. Het kost wat, maar je krijgt ook wel een gloeiend hete douche er bij en het is leuk staan zo in de winter als de camping niet vol is.
In de middag begon het stevig te waaien en horizontaal te regenen. Hadden wij even de tijd om in de Toyota nog wat dingetjes aan te pakken die in Nederland waren blijven liggen.

Henk en Salima zijn inmiddels ook onderweg naar het Zuiden. We spreken af om op ze te wachten.

Woensdag 14 januari 2009 vermaken wij ons in de zon op terrasjes etc. 18.00 uur melden Henk en Salima zich, ze staan in de haven van Tarifa, maar ook daar is de wildstaanplaats weg. We gaan met z’n vieren weer richting camping.

Donderdag 15 januari 2009
Een dag op z’n Marokkaans, niets is zoals we in gedachten hadden.
We willen om 13.00 uur de snelferry naar Tanger nemen. Aangekomen in de haven horen Salima en Heleen dat de overtocht 300 euro kost voor 1 auto en 2 personen!!!!! Dat is het dubbele van vorig jaar!!!! No way!!!
Onze Nederlandse handelsgeest komt in opstand! Overleg met de mannen, we gaan het in Algeciras proberen voor minder geld.
Ook daar blijken alle bureautjes dezelfde prijs te hanteren, 336 euro voor 1 auto en 2 personen. Daarbij komt dat we de boot pas rond 21.00 uur kunnen pakken.
We kiezen eieren voor ons geld en gaan terug naar Tarifa om daar alsnog een ticket te kopen en om 15.00 uur de snelferry te nemen.
Is de ferry overgenomen door een Marokkaanse maatschappij?
Wij zien het bedrag dat we betaald hebben dan ook als contributie voor de brug van Marokko naar het vaste land van Europa.

Om 16.15 uur hebben we de grensformaliteiten gehad. De formaliteiten voor personen kunnen op de ferry geregeld worden. De auto’s worden op het vaste land bij de douane ingeklaard.
We rijden de boot af en worden met open armen opgewacht door de mannetjes die zich graag voor 2 euro willen ontfermen over onze autopapieren en wel even alles in orde zullen maken.
De paspoorten van Henk en Arnold zijn nodig en de autopapieren. Ja en dan komt de tweeling weer om de hoek kijken.
Als we de formulieren controleren blijken de persoonsgegevens én autogegevens van Arnold en Henk verwisseld te zijn. Op het ene formulier staan de gegevens van Arnold en de autogegevens van de Toyota van Henk en op het andere formulier staan de gegevens van Henk en de autogegevens van Arnold.
Gelukkig komen we er tijdig achter. Je moet er niet aan denken dat Henk en Salima óf wij over een paar weken weer aan de grens staan, zonder dat de ander er ook bij is en de douane komt er dan achter dat je gegevens niet kloppen met die van eerdere jaren in de computer en de vraag gesteld wordt: “meneer wáár is uw auto gebleven”??? “Heeft u de auto soms verkocht in Marokko”??? Met alle rompslomp van dien tot gevolg.

Enfin, er werden nieuwe formulieren ingevuld.
Nu was het wachten op de douanier voor de gewilde stempel.
We staan allemaal met een persoonlijk nummer in de computer in Marokko, dit nummer staat ook in ons paspoort. De douanier kon het nummer van Henk niet vinden in zijn paspoort, terwijl het wel op het autoformulier stond. Na enig geharrewar en gezoek werd het wazige nummer gevonden .
Nog even de vraag of we pistolen of pepperspray bij ons hebben, dat hebben we niet, alleen genoeg Bacardi, 43, Benedictine, whisky, bier en wijn. We mogen door.
Bon route!

We zijn nog geen kilometer in Marokko of voelen ons alweer helemaal thuis.
Kinderen die aan de Toyota van Henk en Salima hangen, baldadige jochies die met z’n allen op de auto afstormen als je even stil staat en kwaad worden als je weer weg rijdt, dus een mep tegen de auto geven.
Actie alom!

We rijden van Tanger tot Larache, waar je nog steeds gratis kunt staan en heerlijk kunt eten op het terrein van een bootmaatschappij.

Vrijdag 16 januari 2009 gaan we verder naar El Jadida.
Door de regen die is gevallen met alle modder van dien is het grasveld voor ons alleen. Lekker veel plek met de tups op een afstand! Lekker zo 4 x 4!

Zaterdag 17 januari 2009 rijden we via de kustweg door naar Essaouira. De schelpenverkopertjes staan ons weer langs de weg op te wachten. Nee, nu alleen kaiken kaiken en niet kopen. Wel een foto natuurlijk.
Het is slecht weer, we rijden de zwarte wolken achterna. In Essaouira aangekomen staat alles onder water. De camping is vol, dus we zetten de Toyota’s op een parkeerterrein bij de stadsmuur (avondje staan 20 dirham = + 2 euro) en gaan het stadje in.
In Essaouira heeft het toerisme nog meer toegeslagen. We gaan uit eten en krijgen de thee van het huis. Het is maar hoe je dat bekijkt. Als we de rekening krijgen is er 10% bijgeteld. Op onze vraag waar dat bedrag voor is krijgen we te horen dat dit voor de service is?!?!?!
Is hier de crisis ook toegeslagen, is daarop onze vraag.
Niks service, de thee van het huis is mee berekend. Dom van de eigenaar, wij komen hier dus niet meer eten.

Zondag 18 januari 2009
Salima en Henk zijn eerder wakker dan wij, dus rijden vast naar de camping om te kijken of er plaats is (elke ochtend is er grote wisseling van de wacht zeg maar).
In eerste instantie doet het mannetje aan de slagboom de boom niet omhoog. Als Salima haar gezicht laat zien bij de campingeigenaar (voor de kenners onder ons, de man die jaren terug zo blij was met plombiers Henk en Arnold), zijn ze van harte welkom.
Als Arnold en Heleen een kwartier later aan komen wordt de slagboom met een zwaai geopend en wordt driftig gewezen waar Henk en Salima staan.
Blijft leuk dat enthousiasme van de mensen hier!

De zon schijnt en na een lekker ontbijtje gaan we druk aan de gang.
Douchen, kleren wassen, afvoer van gootsteentje maken, kletsen met al onze tupvrienden die het maar wat leuk vinden, die twee terreinwagens.
’s Middags nog even Essaouira in om verse groente te kopen en natuurlijk een terrasje te pakken.

Maandag 19 januari 2009
Heerlijk uitgeslapen! Daarna een relaxt dagje. Wat klungelen, kletsen, ons verhaal en de al gemaakte foto’s op de laptop zetten.
De rust keert in onze lijven en hoofden terug.