Tafraoute - Essaouira

8 maart 2009
We zijn de dans lang ontsprongen, maar nu zijn wij ook écht aan de beurt. Noodweer in Tafraoute. Pikzwarte wolken die van alle kanten over de bergen het dal in komen. Wij zijn net terug bij de Toyota als de hel losbarst. Veel regen en heel veel onweer, van alle kanten zien we bliksem en horen we donder, spectaculair!
We kunnen alles leuk bekijken vanuit onze droge auto en moeten aan Walther een Gerti denken, die voor in hun Nissan zitten en later hun daktentje in duiken.
Maar Gerti is er niet minder enthousiast om. De volgende ochtend heeft ze het nog over alle bliksem die door de lucht vloog en hoe ze er van heeft genoten!

Het blijft drie dagen buiig weer. Af en toe zetten we de luifel op om toch droog buiten te kunnen zitten. We zetten dan meteen een pannetje bij de tentstokken om water op te vangen. Regenwater om de haren mee te wassen. Spaart weer onze watervoorraad, nu we vrij staan.

Na een fikse storm besluiten Gerti en Walther om toch richting Duitsland te vertrekken. We houden contact!

Wij blijven nog wat en maken toertjes door de omgeving. We maken foto’s van alle soorten rots- en keiformaties. Zeg maar keigoeie foto’s.

Omdat het niet meer zo druk is op het veld komt de gardien in de ochtend elke keer vroeger om zijn 10 dirham op te halen. Eerst 9.00 uur, Arnold kleed zich nog netjes aan voordat hij de achterdeur open doet en de man zijn geld geeft, tot 7.30 uur een paar dagen later en Arnold niet meer de moeite neemt om zich aan te kleden. En weer lekker het bed induikt.
De gardien heeft er wel schik in.

Donnez-moi un dessin
Twee jongetjes komen nieuwsgierig bij de auto kijken. Het duurt niet lang of het donnez-moi woord valt.
Heleen pakt haar tekenschrift en potlood, gaat er eens goed voor zitten en begint een van de jongens te tekenen. Die gaat er serieus voor zitten en vindt het maar wat leuk.
Als de tekening klaar is wordt hij beoordeeld en goed bevonden. Het jongetje zet zijn naam er onder en Heleen een datum en haar naam. Un cadeau pour toi. Jongetje helemaal blij.
Heleen begint met het tekenen van nummer twee, die het maar wat spannend vindt. Ook deze tekening is volgens de jongens goed gelukt en na ook daar de naam van het tweede jongetje en Heleen op te hebben gezet met een datum wordt ook deze tekening met een dikke grijns in ontvangst genomen en lopen de jongens er trots mee weg.
Ze vergeten helemaal dat ze om een pen hadden gevraagd.

12 maart vertrekken we vanuit Tafraoute naar de kust om uiteindelijk bij plage Imsouane terecht te komen.
Vooral de route langs de bergkam vanaf zo’n 25 km ten noorden van Tafraoute naar Ait Baha (een route van 40km) is schitterend! We rijden 40 km lang door een lint van bloemen aan beide zijden van het smalle weggetje hoog in de top van de bergen langs de bergkam op. Het uitzicht is formidabel!
Op een gegeven moment duikt de weg naar beneden langs de bergwand en komen we terecht bij een groot meer dat niet op kaart staat. De palmbomen staan in het water. We vermoeden dat het meer ontstaat als er veel regen valt. Regen is er genoeg gevallen de laatste tijd in deze regionen.
Na Ait Baha komen we al snel op de vlakte en wordt alles weer kaal. Als snel rijden we op de rondweg van Agadir richting plage Imsouane. Als we nog even een stop maken om de broodnodige noz noz te drinken zien we opeens heel snel zeemist landinwaarts trekken. Een apart gezicht, het doet denken aan de verhalen van Tolkien.
Bij plage Imsouane is het helemaal een prachtig gezicht. We staan nog boven op de rotsen, het dorpje ligt half verscholen door de mist, die onder ons ligt. Normaal zie je dat alleen als je in een vliegtuig boven de wolken vliegt.

We besluiten een extra dag in Imsouane te blijven. Het is eigenlijk alleen een vissersdorp, maar door de surfers is het op de kaart komen staan.
Een dag relaxen is toch ook wel weer lekker, zeker met zoveel ruimte als wij om ons heen hebben op de kampeerplaats. Ennnnnn, erg belangrijk…….hier kunnen we sinds 11 dagen weer écht góed héérlijk heet douchen!!!!!! Dit is ook meteen de laatste hete douche die we krijgen voordat we weer thuis in Nederland zijn. Tot dan moeten we het doen met warm water uit een pannetje en een washand. Jullie snappen dat we het er even van genomen hebben.

14 maart rijden we naar Essaouira. We willen daar nog een paar dagen lekker slenteren en van de zon genieten voordat we richting Noord Marokko en Europa gaan.
Als we onderweg stoppen voor een noz noz (ja, ja) en daarna boodschappen doen bij een klein hokje langs de weg, worden we in het Nederlands aangesproken door een oude Marokkaan. Je kon merken dat hij er trots op was dat hij Nederlands met ons kon praten en dat hij het heel leuk vond dat wij zo enthousiast over Marokko waren.

Bij de camping aangekomen bleef de slagboom gesloten en werd ons door de gardien op zijn meest strenge toon verteld dat we er niet op konden, want er komt een grote groep.
Tja maar wij zijn niet voor één gat te vangen. Heleen vraagt of ze toch even de patron kan spreken. Natuurlijk kan dat, zegt de gardien en terwijl Heleen naar het hokje loopt waar de patron zit roept de gardien op z’n Arabisch tegen de patron dat de camping vol is.
Wanneer de patron naar buiten komt, Heleen en vervolgens de Toyota ziet, roept hij: dat is dé cat cat (4 x 4), díe mag er in. Neen, we zitten vol, roept de gardien. Ja! Zíj mogen er in roept de patron nogmaals. Tandenknarsend wordt de slagboom geopend en kan Arnold de Toyota naar binnen rijden. We krijgen een plekje onder de bomen met om ons heen lekker veel ruimte. De gardien wordt natuurlijk nog even vriendelijk bedankt voor zijn medewerking.

Als we in de avond uit het stadje komen teruggewandeld zien we 1, 2, 3, 4, 5……..20, 21, 22, 23!!!! tups richting camping rijden. Oeps……..
Als we bij de camping komen zien we dat het 23 ITALIAANSE tups zijn met dus 46 Italianen!!!! Het is een heel spektakel voordat iedereen staat waar hij wil staan, maar het moet gezegd worden, daarna is het rustiger dan verwacht. De Fransen maken meer lawaai, aldus Arnold die onbevooroordeeld is.
Arnold kookt deze avond. Ter ere van de Italianen en omdat die ge-mama (moeder van Heleen) het heel leuk zou vinden, zoveel landgenoten, kookt hij speciaal spaghetti mamma miracoli.

Hoewel we voor campingbegrippen veel ruimte hebben, benauwd het ons toch wel. Wat wil je als je wekenlang niets dan ruimte voor jezelf hebt gehad. Wordt wennen, want hoe noordelijker we komen hoe minder ruimte we krijgen.
Gelukkig hebben we leuke Duisters naast ons staan en komen er een paar dagen later vier Spaanse jongleurs bij, die wat leven in de brouwerij brengen.

400 dirham voor verkeersboetes.
Velen van jullie weten dit al uit eerdere reisverhalen van ons, welke verkeersovertreding je ook maakt in Marokko als toerist, je betaalt altijd 400 dirham (40 euro). Zeg maar special price for special people.
Marokkanen zullen zo’n boete echt niet krijgen, alleen al vanwege het simpele feit dat de meeste dit bedrag niet op kunnen hoesten.

Wát krijgt die politieagent voor boete, die al dagenlang rondrijdt in een auto zonder achterruit en onderdelen die aan de auto bungelen?
Of de Marrokaanse lifter die achterop de laadklep van een langsrijdende vrachtwagen volgeladen met gasflessen springt, vervolgens naar boven klimt, over de glasflessen naar de bijrijderkant voor loopt en via het raam van de deur naar binnen klimt. Hij heeft teveel 007 gezien, maar géén verkeersboete!
Laten we het verder maar niet hebben over de auto’s zonder spiegel, zonder licht, vrachtwagens met bovenop het dak koeien én mensen om ze op de plaats te houden.
We weten dit is ook Marokko, maar af en toe ............

Ontmoetingen van enkele dagen
Guido, een Duitser op reis in zijn Renault Berlingo. Voor de eerste keer in Marokko en, zoals hij zelf zegt, voer voor de Marokkaanse toeristensleepers is. Hij reageert nog overal op en heeft dan ook regelmatig kleedjes of “echte” oude Marokkaanse spullen om zich heen liggen die men maar wat graag aan hem wil verkopen.
Hij kan er zelf om lachen.

Jordan, een Canadees die zijn droom om drie jaar met openbaar vervoer door de wereld te trekken zonder gebruik van een vliegtuig te maken aan het waarmaken is. Alles over land en zee zeg maar.
Onze Toyota en onze manier van reizen zijn voor hem een nieuwe droom om later waar te maken, als hij veel geld heeft verdiend, zo verteld hij ons.

Andy en zijn vriendin, Duisters die in hun oude Mercedes vrachtwagen door Marokko reizen en nu ook weer richting noorden trekken. In Duitsland wonen ze ook in de vrachtwagen en hebben daar dan nog een circuswagen bij.
Andy reist al net zo lang door Marokko als wij, veel verhalen dus.

Jacob en Katleen, Duitsers die adhoc een vlucht ergens heen wilde boeken waar het warm was en anders dan het standaard werk. Zo kwamen ze in Fes (Marokko) terecht met alleen een tentje, een boek over Marokko van Därr en de hoognodige spullen. Ze reizen via het openbaar vervoer door Marokko. Echt andere ervaringen.

Een van de komende dagen gaan we weer op pad, verder richting noorden via El Jadida en Larache naar Tanger waar we uiteindelijk over zullen varen naar Tarifa (Spanje).
Marokko is echt een land waar je niet weet hoe het de volgende dag zal verlopen. We maken dan ook geen vaste terugreisplannen. Wie weet ………..
Jullie horen nog van ons; in sha'Allah.