Terug de Hoge Atlas over naar zuid, zon en warmte

Het is zondag 1 maart 2009. Tijd om afscheid van elkaar te nemen. Henk en Salima vertrekken richting Europa en Portugal, om nog vrienden te bezoeken voor ze weer naar Nederland gaan. Wij blijven nog even in Marokko en gaan weer terug de Hoge Atlas over naar hopelijk beter weer.
De weersvoorspellingen voor het gebied boven de Hoge Atlas tot noord Marokko zijn erg slecht.
Minou stuurt ons kushandjes na als we camping Zebra afrijden.
Hoewel er zwarte wolken hangen gaat de oversteek over de Hoge Atlas al gepaard met steeds mooier weer en uiteindelijk zelfs blauwe lucht.
We stoppen bij camping le Tissa richting Ouarzazate net na de afslag naar Ait Benhaddou. Een kleine familiecamping waar meer dan genoeg plaats is. Een van de zoons van de familie doet zijn uiterste best om Engels te spreken, dat lukt hem dan ook aardig, lekker makkelijk voor ons en hij vindt het prachtig.
Als we nog even eitjes en sinasappels gaan kopen bij de plaatselijke winkeltjes probeert ook de man waar we eitjes willen kopen ons op zijn beste Engels aan te spreken.
Hij zegt: “do you speak English?” als wij dat beamen zegt hij, I speak no English, only a little bit”, can you speak French?” Natuurlijk!
Ons plastic eierdoosje is weer een nieuwigheid en wordt aan alle kanten bekeken voordat er eitjes in gaan.

De volgende twee dagen doen we de Dades- en de Todra kloof. We hoopten een piste te kunnen rijden van Boulman Dades via Msemrir over een pas van 3000m naar Agoudal om vervolgens naar Tinerhir te rijden.
Jammer dan. We kwamen niet verder dan 2200 m, Mesmrir en Tilmi een gehuchtje een paar km verderop. De mannen aldaar zeiden ons dat de pas geblokkeerd was, we hadden het natuurlijk kunnen weten. Maar ach ja, wie niet waagt die niet wint. We werden wel uitgenodigd om naar Tilmi te komen waar we zouden worden rondgeleid en om iets te drinken en – speciaal Arnold – om kennis te maken met de mannen van het dorp en te discussiëren met de mannen van het dorp. We zouden niet ver komen met ons Frans en daar we nauwelijks tot geen Berber spreken, dus hebben maar vriendelijk bedankt. Als even goede vrienden gingen we weer uit elkaar.

Terug dus naar Boulman Dades om via het asfalt naar Tinerhir en de Todra kloof te rijden.
Geen probleem, het blijven mooie routes, hoe je ze ook rijdt. Toen we het Dadesdal weer in reden begon het te sneeuwen, hagelen en vervolgens regenen en een ijzig koude wind stak op. De ijzig koude wind bleef, maar gelukkig kregen we er blauwe lucht en zon bij.
In de Todra kloof aangekomen (50 km verderop) stond een jongetje langs de kant van de weg met een terreinwagentje gemaakt van palmblad. Change wou hij niet, harde dirhams wel. 20 maarliefst! Hij kreeg er 5. Hij blij, wij blij.

De ijzige wind die ’s avonds al sterker was geworden werd in de ochtend stormachtig.
Ons besluit was snel genomen, we zouden de Todra kloof in rijden omdat we die tóch weer wilde zien en daarna weer richting Ouarzazate rijden om de volgende dag naar Tafraoute te rijden, hopend dat het weer daar beter zou worden.
De kloven hebben ons in ieder geval veel mooi foto’s en hopelijk ook leuke filmpjes opgeleverd! Schitterend hoe je hier de kracht van de natuur in de rotsen terugvindt!
Voor degenen die dit nog willen zien, doe het snel, want het toeristencircus en de daarmee gepaard gaande toeristentoei rukt ook hier op!

In ijzig koude storm (we blijven het schrijven om een beetje weer te geven hóe koud het was) die later zelfs overgaat in een zandstorm rijden we tot voorbij Ouarzazate. De Marokkaanse auto’s hebben zelfs hun lichten aan overdag en dát wil wat zeggen in een rijcultuur waar je het de autolampen het liefst zo laat mogelijk of niet aan doet. We gaan staan op camping Le Tissa. De zoon des huizes is erg blij ons weer te zien, of we een lekker bakkie thee komen drinken? Wij wel!
Een Duits echtpaar komt even later ook binnen voor een bakkie thee. We raken aan de praat, zij hebben ook een terreinwagen met daktentje en reizen daarmee al sinds ongeveer 1985 rond over de aardbol, met name in Afrika. Hij is zeventig, zij midden zestig, maar beiden zien er jonger uit en gedragen zich ook niet als zeventigers. Leuke mensen die veel te melden hebben. Zij zijn net over de Hoge Atlas gekomen vanuit Marrakech. De sneeuwschuivers hadden de weg vrij moeten maken. Het sneeuw lag 1 meter dik! Dat twee dagen nadat wij over de Atlas waren gekomen.
We zetten de Toyota achter de muur om zo min mogelijk wind te vangen (het stormt nu echt keihard), net als de Duitsers die een oud daktentje op de auto hebben, waarvan ze bang zijn dat deze anders de storm niet overleeft.
’s Avonds stormt het echt zo hard dat wij besluiten het hefdak naar beneden te halen en een verdiepinkje lager te gaan slapen. Dat is nog nooit gebeurd bij ons met deze auto!
Later sms-te Salima en Henk ons dat op de wereldradio het nieuws was geweest van de storm met orkaankracht die over Marokko was gegaan.

De volgende ochtend raken we niet uitgeklets met de Gerti en Walther, het Duitse echtpaar. Ze zijn helemaal begeisterd van onze Toyota en de mogelijkheden. Een ware luxe naast hun terreinwagen. Ook de watertanks, de waterbumper en afvalwaterbumper vinden ze prachtig!
Adressen worden uitgewisseld, de uitnodiging voor Munchen staat. We zeggen “tot ziens, in sha’allah”.
De route die we naar Tafraoute nemen via Tazanakt, Talioune en dan een tussendoor weg naar Irherm is ronduit ja……..het kan niet anders ……schitterend! De bergen, de dalen, álles staat in bloei. Groen, bloemen in alle kleuren. Er licht een groene waas over de bergen. We stoppen wel honderd keer om uit te stappen, te genieten en natuurlijk foto’s te maken.
En dit alles met op de achtergrond de besneeuwde bergtoppen van de hoge Atlas.
In een woord: genieten!
Wanneer we weer eens stoppen, houdt een langsrijdende Marokkaanse auto stil en vraag of wij problemen hebben en hij ons kan helpen. Erg lief, maar nee, geen problemen. Zwaaien en hij rijdt weer door.
Ook als we iets van de kant staan voor een bakkie eigen noz noz komen Marokkaanse auto’s langsgereden al toeterend en zwaaiend. Even terugzwaaien natuurlijk. We voelen ons weer erg welkom.

Wanneer we in de avond in Tafraoute aankomen en vrij gaan staan net buiten het stadje, komen even later Gerti en Walther ook aangereden. Hartstikke leuk! Allah heeft het dus gewild! (in sha’allah – als Allah het wilt).
De volgende middag vraagt Walther hoe lang wij blijven staan. Zij zouden eigenlijk naar het noorden en de boot rijden, maar als wij langer blijven, blijven zij ook. Zo gezegd zo gedaan.
Het is grappig. We zitten elkaar niet op de lip, maar als we weer eens bij elkaar staan of zitten komen de reisverhalen en ervaringen al snel weer los. Veel herkenning en gelach.

Over herkenning gesproken: vandaag kwam een Nederlander naar Arnold gelopen met de vraag: ben jij Toyota Henk? Neen, ik ben Arnold; zijn tweelingbroer. Oh, nou de Nederlander kende Toyota Henk van de campersite, Henk wil nog wel eens reageren op het forum. Hij dacht dat Toyota Henk zowaar in een gele Toyota HZJ78 voor zijn neus stond.


Wij gaan nog even Tafraoute in, onze mail lezen en natuurlijk noz noz drinken bij ons stamhotel/restaurant Tanger. Wanneer de patron ons aan ziet komen is hij helemaal blij. Blijft leuk.

Tegen de avond komt een Marokkaan in een terreinwagen naar ons toe gereden. Of wij met hem mee op excursie willen? Heleen zegt hem dat we zelf jaren reis- en rijervaring hebben in Marokko. Ook in de woestijn, vraagt hij. Ja hoor, Heleen biedt aan wat excursies voor hém te verzorgen. Als Arnold dan ook nog zegt dat we aan Gandini en de gps genoeg hebben, weet de man genoeg, aan ons kan hij niets verkopen.

De plek waar wij staan, op een heuveltje dat uitkijkt op een terrein waar verder alleen maar tups, yogurtbecher of cockroaches (kakkerlakken zoals de Engelsen ze noemen) staan, wordt nóg leuker.
Naast de terreinwagen van Gerti en Walther en onze Toyota komt nu ook een man uit Tenerife met zijn terreinwagen op de heuvel staan. Even kijken of we daar morgen mee kunnen contacten. Hij is namelijk meteen zijn wagen ingedoken.
De volgende ochtend viel er weinig te kletsen, hij was in de ochtend weer net zo snel weg als dat ie gekomen was.

Contrasten:
Op de plaats waar wij staan lopen ook herders met hun bokken, geiten en schapen. Een van hen heeft een dochtertje van drie jaar dat niet onderdoet voor de andere schapenhoeders. Ze rent achter de schapen aan die afdwalen, om ze terug te halen naar de kudde. Als een ervaren schapenhoeder mikt ze gericht steentjes naar de schapen die niet willen luisteren.
Vlakbij haar kudde loopt een Europees stel met hun kindje van eveneens ongeveer drie jaar dat beschermend door de vader op zijn arm wordt gedragen.

Argaanolie:
Ook hier zijn de argaanolie verkopers. Ze komen aan de deur, zo te zeggen. Een bon prix voor madame pour 1 bouteille. 300 dirham. Madam dacht van niet !
200 dirham dan, dát is een goede prijs. Ruilen zit er niet in, afdingen natuurlijk wel altijd; madam dacht meer aan 80 dirham.
100 dirham pour madam. Nee, le dernier prix : 90 dirham, en dan geef ik al meer dan de patron (voor deze keer) wil uitgeven.
90 dirham én een mobiele telefoon…………………..!!??!!!!!!
90 dirham en een knuffel, dit laatste niet van madam, maar een beestje van stof, zeg maar een echte Hollandse koe knuffel.
Ok madam, dat is goed.
Heeft u terug van 100 dirham……..nee natuurlijk niet. Hij heeft wel 20 dirham. Da’s mooi, krijgt hij er nog 10 dirham bij.
De verkoper laat de koeknuffel nog even bij ons in de auto liggen, kan ik er wel vast een plastic zakje omdoen a.u.b? Natuurlijk!…….wie is hier de verkoper?

Voor degenen die het koud hebben: het is hier nu 27 graden en heerlijk zonnig. Hier vang.....lekker he die zon!

Ps: we hebben nog wat filmpjes op de site gezet. Veel kijkplezier