Zagora-Mhamid-lac Iriki-via piste grensgebied-Tata

Zaterdag 14 februari 2009

In de ochtend worden we gewekt door Fransen die rondom onze Toyota staan. Ze zijn de vorige middag aangekomen met hun terreinwagens. Ze zeggen dan niets, komen ook niet kletsen. Dat gebeurt wel vaker. Fransen komen graag naar onze auto’s kijken, maar dan alleen als ze denken dat we er niet zijn of niet buiten zitten.
De Toyota werd uitvoerig besproken!

We gaan weer off road, via Mhamid via een piste door de zandduinen van Erg Chegaga naar lac Iriki.
Vandaar nemen we een piste zuid-west, langs Marrokaans-Algerijns grensgebied dat deels militair gebied is, naar Migourdane en vervolgens Tata.
Dit is een oude Paris-Dakar piste van 315 km.
Vorig jaar wilden we deze van west naar oost rijden, maar dat bleek verboden te zijn, we werden dan ook bij de eerste militaire post niet doorgelaten, maar teruggestuurd. De dienstdoende militair vertelde ons dat deze piste alleen van oost naar west mocht worden gereden, het hoe en waarom daarvoor kon hij ons ook niet vertellen.

Toen Lahcen, de campingeigenaar van de camping in Zagora hoorde dat we deze piste gingen doen, vertelde hij ons dat er tien dagen geleden in het stuk tussen lac Iriki en Tata nogal wat problemen waren geweest met smokkelaars en militairen. Doden gevallen, geschoten etc. Hij drukte ons op het hart dat wanneer de militaire posten ons niet door wilden laten, wij dan ook terug moesten keren.
Dat deel van de woestijn is momenteel dé marktplaats voor smokkelaars uit Marokko, Algerije, Senegal en Mali.

Lahcen vertelde ons ook over het nieuwe nomadenschooltje wat hij van plan is om op te zetten. Hij heeft al eerder zo’n schooltje opgezet in de woestijn westelijk van Mhamid, dat was een meereizend schooltje voor de rondtrekkende nomaden. Nu de nomaden Algerije niet meer in mogen is dit schooltje sinds drie jaar op een plaats in de woestijn gevestigd.
Het nieuwe schooltje kan pas écht worden opgezet als de andere nomaden een beetje zijn gesetteld.
We hebben bij Lahcen de meeste kleren, speelgoed en ballonnen achtergelaten, net als een cassetterecorder van Henk en Salima waar hij erg blij mee was en die hij zeker voor het nieuwe schooltje kan gebruiken.
We kregen het ook over de nomaden en de dingen die mensen ze toestoppen omdat ze er zo arm uitzien. Wat wij ervaren hebben; als je ze je auto zou geven, willen ze nog meer, als je alleen je vel nog hebt, willen ze ook nog meer, wordt bevestigd door Lahcen. Hij zei het zo: “als je een nomade vraagt: wat wil je nu écht hebben”, dan is het antwoord: “een vliegtuig”.
Als je aan een volwassen nomade die ergens zit of ligt vraagt: “wat ben je aan het doen” dan zegt hij: “ik wacht op de regen”.
Lahcen heeft niet de illusie dat de volwassenen nog iets te leren is over initiatief nemen en anders tegen de wereld aankijken. Hij heeft zijn hoop gevestigd op de kinderen die naar het schooltje komen om iets te leren.

Na afscheid te hebben genomen van Lahcen, die ons veel korting berekend had en ons nog een leuk afscheidscadeau gaf, en uitgezwaaid door de halve camping reden we naar Zagora-centrum om op het terras de gps coördinaten van de piste in te voeren onder het genot van ……noz noz en avocadojus samen met Anna, Thomas, Alvin en Malva, die ook weer verder gingen richting Agdz.

Nog even de hoofdtank volgooien, dik knuffelen met de Zweden, uitzwaaien en inmiddels half 3 in de middag gingen we on route.
Bij Tagounite voor Mhamid wilde Henk nog even de extra tank bijvullen, dus Arnold dacht dat doe ik ook.
Tot grote hilariteit van de pompbediende kon er maar zes liter in de extra tank. We moesten er zelf ook om lachen.
Jullie zien, we gaan tot de laatste druppel voorbereid de piste op. ;-)
Op de piste kwamen we wat Fransen tegen, die ons meteen op de film hebben gezet. We worden vast nog wel eens beroemd…..

Om vijf uur zoeken we 8 km buiten Mhamid een overnachtingplaats in de duinen.
Af en toe hoor je in de verte een brommertje of een terreinwagen of een busje op de piste rijden. We staan lekker uit het zicht, dus houden het rustig.

Zondag 15 januari 2009
Lekker ontbeten zonder bezoek. Alleen de zwarte (mest?)kevers weten ons te vinden, met name de voedselresten en peuken die op de grond liggen.
Om elf uur gaan we weer op pad. Af en toe moeten we onze weg om de zandduinen zoeken, geen probleem met de gps coördinaten komen we altijd weer op de goede track.
Af en toe zitten de Toyota’s om beurten vast ondanks 4wd of zelfs de sperren, even graven, duwen en als het niet lukt het sleeplint aankoppelen en zo de auto alsnog lostrekken.

Erg Chegaga is erg toeristisch geworden. Overal in de duinen komen we bivakjes tegen en toeristen op of naast kamelen. Hotel Fibule uit Zagora heeft zelfs een vaste plaats gereserveerd als bivak in de woestijn. Het moet niet gekker worden!

Na 75 km stoppen we om vijf uur tussen kleine zandduinen.
Al snel komen twee nomadenvrouwen op bezoek. Ze klimmen op een duin naast de Toyota’s en bekijken het allemaal eens rustig. Ze vragen niets, zeggen alleen weer au revoir als ze na een tijdje weer vertrekken.
Een half uurtje later komen twee nomadenmannen en een jongetje aangewandeld uit de richting waarin de vrouwen verdwenen zijn.
Ze zeggen gedag, schudden ons de hand en gaan achter ons in het zand liggen om alles ook eens goed te bekijken. Er is weinig te communiceren.
Elke keer als een van ons opstaat of opkijkt begint een van de mannen onbedaarlijk te hoesten. Als we niet bewegen, is hij ook stil.
Na enige tijd hoest hij zowat de longen uit zijn lijf. Hoezo aandacht willen????
Hij vraagt met een zielig gezicht of wij iets tegen zijn gehoest hebben, eigenlijk niet, maar vooruit hij krijgt wat asperines, die kunnen geen kwaad.
Na enige tijd gelegen te hebben en af en toe met de verrekijker die ze bij zich hebben de omgeving te hebben afgespeurd, vertrekken ook de mannen weer.
Het werkt altijd, als het donker wordt vertrekt het bezoek ook in negen van de tien gevallen.

Maandag 16 februari 2009
Om negen uur spieken we naar buiten of we geen bezoek hebben. Het lijkt van niet. We staan op maar laten voor de zekerheid de gordijntjes aan de voorkant nog maar even dicht.

Arnold is nog niet buiten of in de verte komt een dikke Landcruiser Prado aangereden, keert bij onze auto’s en gaat schuin voor de auto’s staan. Wij denken maar zo, als hij wat moet, moet hij maar uit zijn Landcruiser komen en gaan door waar we mee bezig zijn.
Er is geen beweging vanuit de Landcruiser, maar evenlater horen we zwaar gehoest. Ach, onze aandachttrekker Hoestijn uit de woestijn zit in de Landcruiser. Geen aandacht aan schenken.
We ontbijten en ruimen de boel op. Zodra we aanstalten maken om weg te rijden, komt Hoestijn uit de Landcruiser en trekt zijn zieligste gezicht. Hij wijst naar zijn volle banden en vraagt of wij iets om te vulkaniseren bij ons hebben.
Aangezien hij een dikke Landcruiser heeft, géén lekke band heeft én ook hij naar Foum Zguid kan rijden dat 40 kilometer verderop ligt, waar veel garages zijn, krijgt hij “neen” als antwoord.
Sowieso rare actie om je auto voor andere auto’s te zetten, niets te zeggen of te doen, alleen maar iets willen hebben als we wegrijden.

We rijden door naar lac Iriki en rijden richting de coördinaten die ons op het tweede deel van de piste brengen. Eigenlijk kun je het geen piste noemen, het eerste stuk, we maken onze eigen sporen en richten ons geheel op de coördinaten.
Op een gegeven moment wordt de piste iets duidelijker en vanaf de eerste militaire post is het een goed bereden piste met veel steenmannetjes.
Wat zijn steenmannetjes? Kenmerken voor een piste, zandheuvels met stenen er op of bergjes van stenen gemaakt aan de kant van de piste om de zoveel meter of kilometer.
De omgeving waardoor we rijden is zeer gevarieerd, net als de pist zelf. Rotsen, steenpiste, zandpiste, zandduinen, droge meren, veel kleuren….schitterend!
Met name in het begin zie je nogal wat sporen naar het zuiden gaan en om de –tig kilometer een goed zichtbare piste van noord naar zuid. Wij houden netjes de koers west aan.
In de verte zien we regelmatig militairen posten, die we links laten liggen.
We melden ons alleen bij de militaire post die aan de piste ligt. Fiches inleveren, praatje maken en we mogen door! Wel fijn, hoeven we niet om te keren.

Arnold vindt ook nog even heel duidelijke rotstekeningen, altijd leuk om te zien.
Op een gegeven moment rijden we een plateau af en komen bij een waterstroom die uitkomt in een zoutmeer. Helemaal gevuld met water. Een schitterend gezicht na alle droogte waar we doorheen zijn gereden.

Tegen halfvijf rijden we weer wat gebouwen voorbij, er komen twee mannen, een in trainingspak en een in djebella aangelopen, die ons een stopteken geven.
We zijn niet echt geneigd dat te doen, totdat Salima in het boek leest dat op dit punt een militaire post is. We overleggen per walkie talkie. Toch maar even stoppen.
Het blijken inderdaad militairen te zijn, waarvan er een zelfs Engels spreekt, dat maakt het weer wat leuker om te kletsen. Waar komen we vanaf, waar willen we naar toe? Fiches inleveren en we rijden weer door.
Een paar kilometer na de militaire post zoeken we een staanplaats. Eerst bij een qued, maar als de bewolking wel heel donker wordt, zoeken we toch een plek die iets hoger ligt in verband met mogelijke regen.

Het is hier oorverdovend stil!
We verwachten ook geen bezoek van deze of gene. Op deze piste hebben we niemand anders gezien dan de militairen.

Vandaag hebben we 150km gereden.

Dinsdag 17 februari 2009
Na een heerlijk rustige nacht en lekker ontbijtje in de zon vertrekken we weer. Ongeveer een uur rijden later komen we bij de militaire post aan waar we vorig jaar terug zijn gestuurd.
En ja hoor, dé militair die ons toen heeft teruggestuurd staat er weer. Hij herkent ons. Er zijn niet veel Nederlanders die deze piste rijden. En als het al Nederlanders zijn dan met motoren en niet met terreinwagens.
Het zijn met name Fransen en Spanjolen die deze piste wel eens rijden.
Fiches worden weer ingeleverd, we moeten even wachten. Er wordt naar de vorige post gebeld dat de vier Nederlanders zijn aangekomen. Alles ok, we mogen door.

Nog een kleine 20 kilometer naar Tata, waarvan de laatste 10 km asfaltweg. Eerst nog even lekker pauzeren bij een ruïne. Het is 30 graden! Dit even voor de Nederlanders die het iets kouder hebben.

In Tata aangekomen gaat we natuurlijk ook eerst even naar het terras. Henk had in een internetplek in Zagora per ongeluk wat foto’s geprint. Toevallig zaten daar de foto’s van onze ‘Sikkens’ober uit Tata bij, die willen we aan hem afgeven.
Als deze ober naar ons toe komt biedt Salima hem het cadeau aan. Hij is er erg blij mee en iedereen op het terras krijgt de foto’s te zien.
Evenlater komen de Engels jongen en meisje met de Landrover, die we in Zagora hebben ontmoet, voorbij gereden. Zij komen als snel bij ons op het terras zitten. Even bijkletsen over de wederzijdse pistes die we vanuit Zagora naar Tata hebben genomen.
En ja hoor, daar komt de Fransman in zijn Landcruiser ook voorbijgereden. Hem hebben we ontmoet in Tafraoute en Zagora, een Fransman die heel goed Engels spreekt!
Ook de Fransen gaan op het terras zitten. Gezellig.

Na het terras even onze brood en groentevoorraad aanvullen, dan op naar camping Tata Titi.
De lucht wordt pikzwart, er vallen wat druppels. Buitje voor de dorst.
Onderweg naar de camping komt ons een brommertje tegemoet gereden, de berijder zwaait enthousiast naar ons, het is Hoessein die camping Tata Titi beheert bij afwezigheid van de eigenaar die in Nederland zit.
Op de camping aangekomen regent het met tussenpozen iets harder. Goed moment om onszelf te wassen. Al het zand van de afgelopen dagen. Het water is écht roodachtig van het zand.

Woensdag 18 februari 2009
Wasdag. Ook onze kleren worden ontzand zeg maar.
Dat is een heel gedoe hier. De camping wordt slecht onderhouden. Er is alleen een watertoren die boven op de heuvel staat. De wasbakken en waterkranen beneden zijn onbruikbaar geworden bij de laatste overstromingen hier, begin dit jaar.
Arnold maakt eerst de wasbak moddervrij en ontstopt de afvoer. Nu kunnen we aan de gang.
Boven waterzakken halen en beneden de was doen.
De zon schijnt weer volop dus onze kleren zijn in een mum van tijd weer droog.

Zonneluifeltje uit, de laptops op de tafeltjes er onder en we kunnen weer aan onze verhalen beginnen voor de site.

TANDARTS een goed actieverhaal van Salima!
Kijk hiervoor op www.toyoman.waarbenjij.nu
Met foto en film en veel respect van ons voor haar durf!