Essaouira - Taroudant

Dinsdag 20 januari 2009
Lach met Bach!!!
In de ochtend worden we gewekt door de klassieke muziek van de buurman-tup. Twee uur lang kan het hem niet hard genoeg gaan! Verder is het een aardige man die een hond heeft waarmee we meteen dikke vrienden zijn.

De hond houdt van lekker eten, al het lekkere eten, alles dus.
Hij houdt ook van brillen. Dat was een geluk voor Henk, die zijn bril op de autoklep had gelegd en deze was vergeten.
Opeens ziet Heleen de hond met een bril in zijn bek lopen. “Hé, het lijkt wel of die hond een bril in zijn bek heeft”. Salima kijkt en roept “ja dat is inderdaad een bril”, Henk kijkt en roept “dat is mijn bril!!!!!!”. Salima probeert de bril te pakken, maar dat is leuk spelen voor de hond. Henk pakt snel de cruesli, daarvoor wil de hond de bril wel loslaten.

Dankzij de buurman hebben we weer een nieuw woord voor tups: yogurtbecher (yogurtbeker) ;-)

Woensdag 21 januari 2009
Leuke en relaxte dag. ’s Avonds uit eten geweest bij Layoune. Lekker en dit keer zonder servicekosten. Dit tentje loopt hartstikke goed, het eten is ook erg lekker.

Voor het eten hebben we even ge-internet. Trapje op langs de dokter, die altijd een volle wachtkamer heeft. De trapleuning blijft aan je handen plakken, zeker van al het angstzweet van zijn patiënten.
Een verdieping hoger is het internet. Wat tafeltjes en stoeltjes in 3 hokjes waarvan het licht wordt aangedaan zodra wij (de toeristen) naar binnen komen.
Het toetsenbord blijft eveneens aan je vingers plakken. Dat kan de pret niet drukken natuurlijk. We gaan weer op zoek naar de underscore, het apenstaartje en het vraagteken. Het is altijd weer een verrassing onder welke toets deze tekens staan.
Maar je hebt ook alle tijd om te zoeken, zo snel is het internet hier niet.

In de avond, terug op de camping nog even wat champagne geknald om het heugelijk feit te vieren dat Heleen nu eindelijk (hopelijk) een wijze vrouw is geworden. Het vuurwerk dat we mee hebben gekregen wordt later afgestoken als we in de woestijn zijn.

Donderdag 22 januari 2009
We blijven nog een dagje. Lekker lanterfanten en natuurlijk weer naar het terras in het stadje wandelen.
Er zijn weinig toeristen, dus we krijgen alle aandacht van de schoenpoetsers, bedelaars die zelf maar een sigaret van de tafel pakken, bedelaartjes annex zakdoekverkopertjes, koekjesverkopers, muziekanten die 40 seconden spelen en dan met de pet rond gaan en noem maar op.
Een bedelaartje spant de kroon. Hij kan zo bij het toneel. Zodra hij een toerist ziet trekt hij zijn zieligste gezicht om zo meelij te wekken bij de toerist. Bij Marokkanen haalt hij het niet in zijn hoofd om zoiets te doen. Reageert de toerist niet snel genoeg dan begint hij hardhandig en fanatiek aan de stoel waarop de toerist zit te trekken en te schudden, totdat deze zich toch wel erg ongemakkelijk begint te voelen. Grappig om te zien hoe dit elke keer weer werkt.
Het brengt in ieder geval veel geld binnen. Als hij een keer met zijn hand in zijn broekzak beweegt hoor je dat er veel kleingeld in zit. ‘Met dank aan de toeristen’ die geven om van ‘m af te zijn. Dit brengt meer geld in het laatje dan naar school gaan.

Vrijdag 23 januari 2009
Na een lekker ontbijtje gaan we richting Insouane (een kustplaatsje op de kustweg van Essaouira naar Agadir). Onderweg drinken we op een erg leuk terras heerlijke noz noz (zeg maar caffé machiato maar dan nog sterker). Even later komt een Marokkaanse jongen het terras opgelopen. Wanneer hij ons Nederlands hoort praten licht zijn gezicht helemaal op. Zijn ogen beginnen te schitteren, hij kijkt ongelovig naar ons en zegt: “wat hoor ik nu; Nederlands in de bergen van Marokko????” Dit vond ie wel heel apart. Hij was zelf op vakantie in Marokko, wij zeiden dat we hier aan het inburgeren waren. Kon ie wel waarderen.

Door naar Insouane, daar kun je direct aan de zee staan op een ‘camping’ tussen de duinen.
We ontmoeten daar een Nederlander die al lange tijd op reis is in Spanje, Portugal en nu sinds een maand Marokko. Leuk om even bij te kletsen.
’s Avonds trakteert Henk ons op een bioscoopje in de Toyota. Ja, het is echt waar, ook wíj, die dit zolang niet hebben gedaan, zitten naar een filmpje te kijken op de laptop.
Voordat we kunnen kijken tappen we eerst stroom af bij de buren, die met die Toyota HZJ78, die mooie gele, waar de accuus het zo goed van doen!!!!

Zaterdag 24 januari 2009
We gaan richting Agadir, naar de Marijane om onze drankvoorraad aan te vullen en dan weer terug naar Taghazout. We zagen onderweg dat daar weer campers en zo stonden. Niet zoveel als voorheen gelukkig (voor vier jaar terug duizend).
Een groot deel van de kust is inmiddels platgewalst en wordt bebouwd met luxe hotels, jammer voor ons.
Het blijkt dat sinds twee dagen weer wordt gedoogd dat mensen op een nog niet platgewalst stuk duin staan / slapen in hun auto’s. De kalief of politiechef heeft zeker een goede bui gehad. De afgelopen drie jaar is het verboden geweest om op die plaats wild te kamperen. Dit kan ook zomaar meteen weer afgelopen zijn.
We hebben dus geluk, lekker een staanplaats direct aan de zee!
Het is grappig om te zien, dat ondanks dat drie jaar geen kampeerleven was op deze plek, nu direct weer alle venters van kleden tot brood, van fruit tot zelfgebakken beignets hun weg weer naar de klanten vinden. Het is écht heel nieuw dat hier weer mensen staan, een verkoper wist niet eens dat verderop ook nog campers stonden. Hij sprong direct op zijn brommertje en sjeesde met zijn handeltje naar nog meer nieuwe klanten.

Zondag 25 januari 2009
Niets uitslapen.
Om 7.00 uur staat de eerste verkoper al bij onze Toyota. Hej Holland!!! Brood ja????
Als we niet reageren, nog een keer: hej Holland, brood!
NON!!!!! Merci.
Wij slapen weer in – voor korte duur.
Om 7.30 uur staat de volgende verkoper bij onze Toyota. Holland……HOLLAND!!!!!……beng beng op de ruiten. We laten het maar zo, geen zin in brood. Na wat geschuifel loopt deze man weer door.
Om 8.00 uur komt ie nog maar eens langs om te kijken of we al wakker zijn.
Hej Holland! Tjüss!!!!!! Brood!!!!!!
We geven nog maar even niet thuis.

Als we om 9 uur op staan komen de verkopers als vliegen op stroop weer op ons af. Ja ze hebben de rest natuurlijk allemaal al gehad.
Bonjour madame, koekje???? Neen bedankt, eerst ontbijten.

We besluiten niet verder langs de kust te gaan, dat kennen we wel. We rijden door naar Taroudant, ten oosten van Agadir. Van daaruit zullen we een dezer dagen de piste op gaan en eindelijk off road gaan rijden. Dat is waar we het tenslotte ook voor doen!

De rit naar Taroudant toe is een feest, net zoals het verkeer elke jaar opnieuw weer een feest blijkt te zijn.
Tweebaanswegen die makkelijk vijfbaans kunnen zijn, de Marokkanen bewijzen het.
Auto’s die opeens de weg opschieten. Eerst rijden, dan pas kijken is het devies!
Kamikazebrommertjes die de weg overschieten terwijl er verkeer aan komt.
Politieagenten die gemoedelijk staan te kletsen, midden op de weg.
Ze waren er weer allemaal.

In Taroudant aangekomen kunnen we bij de muur van het stadje bij hotel El Salam staan. Is een leuke plek, tegenover het park en je loopt zo het stadje in.
Dat doen we dan ook direct, om …….wat anders….een terrasje te pakken en van het Marokkaanse leven dat aan ons voorbijtrekt te genieten. We bestellen noz noz. Als we voor een tweede keer vier noz noz bestellen - het is zo lekker - komt de ober evenlater met 1 cola en zet deze bij Salima neer. Als je cola en noz noz uitspreekt lijkt dat ook zo op elkaar; toch? Tja...... geen probleem, dop weer op de cola en evenlater staan er vier noz noz op onze tafel.
Na wat geslenterd te hebben door het stadje komen we Henk en Salima weer tegen op een terras op het plein in de stad.
De terraseigenaar komt ons de hand schudden, hij weet dat wij vaak hier komen.
Je merkt het hier al, zodra je van de kust af gaat en meer het binneland in, treedt het Marokkaanse leven ook weer meer in werking. De terrassen worden alleen nog bevolkt door mannen en enkele toeristen.
Als Allah wordt aangeroepen spoeden de mannen zich naar de moskeeën. De straat en de terrassen zijn nu zo goed als leeg, op een paar vrouwen, kinderen en zwervers na.

Naast alle leuke dingen die we zien, vallen ook de minder leuke dingen meer op. Waarschijnlijk omdat we al vaak in Marokko zijn geweest.
De lijmsnuivers(tjes) nemen steeds meer toe. Triest maar waar.

’s Avonds lekker uit eten bij Chez Nada. Op de menukaart staan naast de prijs de letters TTC.
Met de servicekosten die ons eerder werden berekend nog in gedachten vragen we aan de ober wat dat betekent. Nou dat kan hij ons toch echt niet uitleggen!!!! Moet kunnen toch? Dan wordt er ook niets extra’s berekend zullen we maar zeggen.

Als we later op de avond terugkomen bij de auto’s worden we opgewacht door de parkeerwacht van het hotel, die ook de auto’s bewaakt. Hij is helemaal blij als hij ons ziet.
Bonsoir les jumeau (tweeling). Ja, de boys hebben wederom indruk gemaakt, we zijn al twee jaar niet meer hier geweest.
Het is nu 22.30 uur en 16 graden. Heerlijk weer om nog even buiten te zitten.