Van Taroudant naar Tafraout

Dinsdag 27 januari 2009
Ontbijtje in de zon. De Toyota’s trekken weer de nodige aandacht van de mannelijke europeanen. Het blijft een jongensdroom
Wanneer Arnold drinkwater uit onze bumber haalt, staan op een afstandje een paar Fransen te kijken. “L’eau potable……..géniale!!!!!! “. De mannen zijn diep onder de indruk.
Vandaag gaan we een piste rijden die 11 km vanuit Taroudant richting Agadir begint. De piste staat beschreven in het boek van Gandini; piste du Maroc deel II.
We zullen zien wat er nog over is van deze route, het boek is al een paar jaar oud.
De route gaat vanuit Taroudant naar Hamidouch, Ait Ben Hawa, Agadir Tazghout naar uiteindelijk Ait Abdallah, van waaruit het nog zo’n 30 km naar Tafraoute is.
De eerste kilometers piste zijn inmiddels geasfalteerd, we hopen dat dit snel verandert, en ja, zodra we de bergrug over moeten houdt het asfalt op. Het stuk dat dan volgt wordt wel inmiddels flink voorbewerkt door mannen met grote graafmachines en boormachines. Zelfs een graafmachine uit Nederland (Sambeek).
De muziek samengesteld door dj Lukas uit Nijmegen brengt ons swingend over de piste.

Na de zoveelste bocht in de piste de berg op wordt onze rit gestuit door een paar mannen die bezig zijn om met een grote beitel of zoiets stenen die op de weg liggen te breken. Dit kan wel even gaan duren…..of niet.
Na tien minuten worden de grote blokken zonder pardon door de machine van de piste de diepte ingeschoven, wij kunnen weer door. Bedankt mannen!
Nu geen piste-werkzaamheden meer zeg maar. We genieten van de mooie omgeving en het off road rijden. De gehuchtjes die we passeren zijn nog erg authentiek. De ene keer zijn de mensen schuw en de andere keer zwaaien ze uitbundig naar ons. Het donnez-moi woord valt natuurlijk ook weer, maar in veel mindere mate. Hier komen zelden toeristen – heerlijk!
Opeens horen we zelfs zo’n sportfluitje, we kijken om ons heen en zien in de diepte twee mannen, waarvan een dus met een fluitje in zijn mond, die uitbundig naar ons zwaaien.
Vanaf Ighil zo’n 45 km vanaf Tafraoute begint de gps een behoorlijke afwijking te vertonen. Het loopt tegen vijf uur en we overleggen, terug naar Ighil en kijken of we nog een andere piste zien die we misschien hebben gemist of doorrijden. Een man die ons over de weg tegemoet komt gelopen geeft de oplossing.
Wanneer Salima en Henk aan hem vragen naar de route naar Tafraoute begint hij enthousiast in en beetje Frans maar vooral Arabisch te uit te leggen dat de richting die we opreden de goede was. Bij Arnold en Heleen stopt hij ook nog en wijst weer naar het zuiden, route Tafraoute, Tizinit, Layoune zegt hij enthousiast. Bedankt, maar zover gaan we dit keer niet.
Na het keren van de Toyota’s stoppen Henk en Salima bij de man om te vragen of hij een lift moet hebben naar zijn dorp. In eerste instantie vindt hij dat niet nodig, maar na enig aandringen van Salima klimt hij toch achterin de Toyota. Als we evenlater stoppen bij een kleine piste stapt hij met een grote lach uit de auto. Hij loopt naar de cabine en pakt een pen, vervolgens zegt hij tegen Salima “donnez moi….”nee he denkt Salima, maar hij wil een papiertje om uit te tekenen hoe we moeten rijden. Het woord één lijn met bij elk dorpje een zijlijntje getekend met een kruis er door. Met andere woorden, rechtdoor, dan kom je er vanzelf. Bedankt en het mannetje gaat richting zijn dorp. Hij heeft weer veel te vertellen vanavond.
Wij gaan op zoek naar een staanplaats. Het is moeilijk om afgelegen te gaan staan. Uiteindelijk staan we bovenop een heuvel tussen drie gehuchtjes in. Evenlater komt een boertje even poolshoogte nemen over wie we zijn en wat we doen. We leggen uit dat we op deze plaats willen slapen. Hij gebaart dat hij thuis slaapt en zegt tegen Arnold dat we mee kunnen komen. Bedankt, maar dat doen we toch maar niet.
We staan op 1400 m hoogte. Het wordt een rustige maar koude nacht.
Woensdag 28 januari 2009
De nieuwsgierigheid van de dorpsbewoners is gewekt. Om zes uur wordt Heleen wakker van een Moskee in de verte en het gekuch van een mannetje dat ergens bij de auto’s zit. Hij houdt het lang vol, tot zeven uur hoort zij zijn gekuch.
Rond een uur of acht stopt een groep vrouwen en kinderen op afstand van de Toyota’s. Er wordt druk gekletst over Hollandia.
Om half negen horen we twee kinderstemmen, jongetjes die de schapen hoeden. Op afstand bekijken zij de Toyota’s, tot zich nog twee jongetjes bij hun voegen. Met omtrekkende bewegingen komen ze steeds dichter bij.
Wanneer we opstaan en Arnold naar buiten komt, blijven ze iets van de auto’s af staan. Totdat een oudere jongen bij hen komt staan.
Met de kinderen achter zich aan komt hij langzaam naar de auto’s gelopen.
Ze bespreken van alles op zijn Arbabisch.
Als Heleen en Arnold buiten op de stenen zitten met brood en thee, durft de jongen dichterbij te komen. De jongetjes vinden het allemaal maar wat spannend en volgen hem op enige afstand.
Heleen wenst hem bonjour en het ijs is gebroken. De jongen spreekt ook een beetje Engels en wat Frans. Dat maakt het allemaal wat makkelijker.
Evenlater komen ook Henk en Salima uit de auto. Arnold geeft de jongens twee sinasappels om te delen, de vijf jongens nemen weer wat afstand en laten ons eten. Ze blijven om de auto’s cirkelen, verdwijnen soms en komen dan weer tevoorschijn.
Wanneer we klaar met eten zijn komen ze weer terug en laten ons twee vallen zien. Als we vragen waarvoor die zijn, zegt de jongen: Pen.
Wij weten niet wat dat is, maar geen probleem, Heleen doet een gooi en tekent een rat.
Ja! Dat is het een rattenval. Die moet natuurlijk gefilmd worden. De jongetjes zelf willen niet op de foto of de film, maar vinden het maar wat leuk om mee te kijken op het schermpje als Arnold de rattenval demonstreert, met veel gegiechel tot gevolg.
Twee vrouwen volgen op afstand alles. De oudere vrouw vindt het wel leuk, de jongere vrouw blijft op verre afstand en kijkt alleen maar..
Half 11 gaan we weer de piste op richting Tafraoute. Het is grotendeels geschoven piste, maar dat kan de pret niet drukken. Door alle regen die afgelopen tijd in Marokko gevallen is, staat er heel veel in bloei.
Ook nu zijn de kinderen en volwassenen weer enthousiast om ons te zien. Dat is altijd leuk.
Een meisje van vier dat langs de weg staat roept naar Arnold: “I love you!”, we moeten er erg om lachen. Ze weet niet eens wat ze zegt.
Op een gegeven moment wijken we toch weer van de hoofdpiste af en gaan verder op een kleinere piste. De gps wijst richting een van de laatste coordinaten, dat is altijd goed. We rijden door een oued (zeg maar riviertje) tussen een kloof door en komen bij een dorp uit waar grote huizen worden gebouwd. Daar begint ook weer een geschoven piste richting Tiguermine vanwaaruit we de route weer oppikte naar Ait Abdallah en Tafraoute.
We zetten onze Toyota’s neer op het veld net buiten Tafraoute en gaan weer eens uit eten in het stadje bij het hotelletje waar we andere jaren ook veel hebben gezeten. Je kunt daar boven op het terras zitten en alles goed bekijken.
De jongen van het hotel moest even een tweede keer kijken, maar herkende ons toen met een brede lach op zijn gezicht. Ja, die Hollanders van vorig jaar, met dat grote feest ’s nachts.
We kregen special treatment: een kleedje op de tafel en zwierige bediening.
Donderdag 29 januari 2009
Wasdag voor alles!
We hebben een plekje op de camping iets buiten Tafraoute.
Kleren wassen, onszelf wassen, laptoppen en de watertank bijvullen.
We vermoeden dat onze filterpomp kapot is. Het leek alsof beide watertanks leeg waren, dus tankten we water bij, maar er kon niet meer dan 24 liter water in, terwijl er een kleine 110 liter in beide tanks samen kan. Als we het kraantje binnen aanzetten moet de pomp hard werken.
Het geheel bestaat uit een kleine tank die overloopt in een grote tank. Zodra de kleine tank leeg is, valt de druk weg voor de pomp om goed te kunnen pompen. Dat is niet goed.
Dit betekent dat we telkens de kleine tank gevuld moeten hebben.
Hopelijk houdt de pomp het deze reis nog vol.
Thuis komt er gelijk een nieuwe in.
Een Nederlandse camperaar die op de camping stond had een pomp bij zich. Arnold ging meteen bij hem kijken, maar helaas was het een dompelpomp. Hier kunnen we niets mee.
Maar het aanbod was geweldig.
Ja…. en alles, inclusief wijzelf, is weer lekker schoon en natuurlijk is het weer lekker zonnig!!!!!!!

Dit is ook nog het vermelden waard:
Deze tekst en foto's zijn op het net geplaatst via Wifi op de Marokkaanse camping. Verbazingwekkend, het werkt!!!!! ;-)
Dit hebben we nog niet meegemaakt in Marokko.