Tata - Zagora

Maandag 2 februari 2009

Ons mobieltje gaat.
Het is Mustafa die belt voor een actie van de FNV. Jammer dan Mustafa, we hebben even geen tijd hiervoor én het bellen daarover is ons vanuit Marokko even te duur; dag!
Mustafa roept nog: “……..wat! in Marokko….. ik ben……..tuut tuut tuut.
Sorry Mustafa, probeer het nog eens als we weer in Nederland zijn, dan praten we ook bij over Marokko.

We gaan nog even de souk van Tata in om een spiegeltje te kopen. De spiegeltjes die we vorig jaar gekocht hebben zijn zo verweerd dat we onze mooie koppies er niet meer in kunnen zien.
Als snel vinden we een spiegeltje dat we wel willen hebben. 5 dirham (ongeveer 50 eurocent).
Zal ik het nog even schoonmaken, vraagt de verkoper. Doe dat maar zeggen wij.
Vervolgens spuugt hij meerdere keren op het spiegeltje pakt een vettig doekje en poetst het driftig schoon. Het is hard werken, laat hij ons nog weten terwijl hij nog een keer extra op het spiegeltje spuugt en nogmaals flink aan het boenen gaat.
Vol trots geeft hij ons tenslotte de ‘schone’ spiegel.
We moeten zeggen, we zijn er een stuk knapper op geworden sinds we daarna in de spiegel hebben gekeken.

Het stormt hard in Tata. Wanneer we terugkomen op de camping is een handdoek weggewaaid. Arno vindt ‘m later terug, maar er zitten zoveel prikkeldingetjes aan dat de handdoek niet meer te gebruiken is.
Het blijft heel hard waaien, jammer want de temperatuur is goed, maar we kiezen toch om de avond in de Toyota door te brengen.

Dinsdag 3 februari 2009
’s Ochtends komen Ron en Trees gedag zeggen. Zij gaan naar Zagora via asfalt tot Foum Zguid en vanaf daar via de noordpiste naar Zagora, je komt dan bij het nieuwe vliegveld uit. We zien elkaar daar vast wel weer over enkele dagen.
Na afscheid te hebben genomen van Hussein, die de camping beheert gaan ook wij weer op pad. Eerst natuurlijk naar het terras om bij een noz noz de coördinaten in te voeren voor de piste van Tissint die in Taghounite uitkomt. Wij willen de piste deels doen en dan een piste pakken richting Foum Zguid. Kwestie van op een bepaalt punt de coördinaten van Foum Zguid aanhouden die we uit een Därr boek halen.
De piste start zo’n 35 km voor Foum Zguid; de piste zelf is 85 km. De Marokkanen verklaren ons voor gek, waarom omrijden als je ook via het asfalt kunt gaan?

Het is een erg leuke piste en een mooie omgeving. Volgens het boek van Gandini waaruit wij veel pistes halen, zijn er veel rotstekeningen te zien op deze route. Het vergt wat zoekwerk, maar dan vinden we inderdaad rotstekeningen. Ze zijn niet erg duidelijk.
Wat wél héél leuk is, is de soort hagedis die ons pad kruist.
Henk en Salima rijden voor, dus zien hem als eerste. Hij vlucht zijn holletje in, ze hebben wel foto’s kunnen nemen.
Terwijl Henk en Salima de rotsen opklimmen op zoek naar rotstekeningen, posteren Heleen en Arnold zich bij het holletje van de hagedis en wachten…..wachten…..wachten.

Met resultaat! De hagedis komt een paar keer nieuwsgierig met zijn kopje naar buiten en trekt zich dan weer terug. Uiteindelijk komt hij helemaal uit het holletje en blijft roeloos zitten. Wij nemen onze kans en schieten veel foto’s, we kiezen later wel de beste uit.
Evenlater zien we nog een tweede kopje verschijnen, maar dat trekt zich direct terug.
Op een gegeven moment rent de hagedis een paar meter verderop en zie daar, het kopje van de tweede hagedis komt uit een ander gat in de grond.
We zijn al zo vaak in Marokko en op de pistes geweest, maar dit hadden we nog niet gezien.

Enkele kilometers verder op de piste zetten we de Toyota’s neer, een mooie slaapplaats en wederom een schitterende zonsondergang.

Woensdag 4 februari 2009
Heerlijk rustig geslapen. We hebben één brommertje gehoord en zien ook wat verse voetstappen in de buurt van de Toyota’s. Er was bezoek, maar het heeft ons met rust gelaten.
We rijden de laatste kilometers totdat de piste richting Taghounite zich splitst en wij een piste richting Foum Zguid nemen. We rijden nu op twee ingevoerde coördinaten die ons naar Foum Zguid moeten leiden. Onderweg markeren we af en toe de piste waarop we rijden. Gewoon voor de zekerheid.
Op een gegeven moment verschijnt in de verte een tafelberg die ons wel erg bekend voorkomt. We naderen de berg en zien links in de verte een militaire post op een heuvel die ons ook niet vreemd is.
Andere jaren hebben we de tafelberg en de militaire post vanuit het oosten genaderd.
Bij de post aangekomen worden we opgewacht door een ‘gardien’ en meteen uitgenodigd op de thee. Boven op de heuvel zien we een militair zitten. Ze hebben ons natuurlijk al lang aan zien en horen komen. We zijn een welkome afwisseling voor de mannen die daar zitten. Helaas voor hen willen wij door. Ze krijgen twee sigaretten en we worden uitgezwaaid.

De laatste 28 kilometer naar Foum Zguid is veel wellblech, zeg maar veel golfplatenpiste. Álles rammelt of je nou 20km of 70km rijdt.
Bij Henk en Salima klinkt het op een gegeven moment wel heel erg raar, net alsof er telkens stenen tegen de auto worden gegooid. Stoppen en controleren. Het blijkt de plaat voor de reservebanden te zijn, die tegen de bodemplaat waarop de banden liggen aankomt.
Wat wasknijpers ertussen en beter oplossen als we weer ergens staan.

In Foum Zguid rijden we een pleintje op waar wat terrassen en tapijtenwinkeltjes aan liggen. Tijd voor noz noz én een omelet.
We hebben de keuze uit omelet met kaas of omelet Berber.
De omelet met kaas blijkt ei met daarop kaasjes van le vache quirit te zijn.
De omelet Berber wordt in een tagine opgediend en is heerlijk gekruid.
Na het eten lopen Salima en Heleen nog even naar een van de winkeltjes waar wat leuke wollen banden buiten hangen.
De ober ontpopt zich nu ook als verkoper en loopt met hen het winkeltje in.
Willen wij een band kopen? Wat willen wij er voor geven? Neen meneer zo werkt het niet, wat wil je ervoor hebben?
Eén band zo zegt hij kost 150 dirham (15 euro). Salima en Heleen barsten spontaan in lachen uit. Wát willen jullie er dan voor geven? Wij zeggen 30 dirham (3 euro).
Drama en verontwaardiging van zijn kant uit. 30 dirham?!?!
Hij geeft eerlijk toe de 150 dirham die hij vraagt is teveel, maar de 30 dirham die wij bieden is écht veel te weinig. We waarschuwen maar even dat wij Berber Hollandais zijn, het handelen begint. Voor één band willen wij niet verder gaan dan 50 dirham en hij niet onder de100 dirham. We lopen weg naar Arnold en Henk die inmiddels met twee Duitse toeristen aan de praat zijn geraakt.
De ober/verkoper loopt ons achterna.
Wat is onze laatste prijs, vraagt hij. 50 dirham is ons antwoord. Zijn laatste prijs is 65 dirham voor één band, maar dan alleen omdat wij zo leuk zijn en Heleen zo’n mooie ogen heeft.
Toch knap van die man dat hij door mijn donkere zonnebrilglazen heen kan zien dat ik mooie ogen heb. Ik vertel hem maar even dat ik wel weet dat ik mooie ogen heb.

Onze laatste prijs is 90 dirham (9 euro) voor een grote band en een kleinere band.
Ok, ok zegt hij, maar dan wel mét een fles wijn of wat bier.
Tja dat is heel jammer voor hem, wij zijn namelijk al zo lang onderweg dat al het bier en de wijn op zijn en hier in Foum Zguid is geen Marjane (grote supermarkt die ook alcohol verkoopt en zich aan de westkust van Marokko bevindt).
Nou dan weet hij het goed gemaakt, voor twee kussen en voor 90 dirham mogen we de banden meenemen.
We lopen met hem terug naar het winkeltje, waar hij ons nog vraagt of we kinderen hebben. Natuurlijk hebben wij kinderen, ieder één. Zijn het jongens of meisjes? Natuurlijk zijn het meisjes wat denk jij!
De 90 dirham krijgt hij, wij krijgen de twee kleurige banden en ieder twee kussen op de wang van hem.
Hij blij, wij blij en we hebben lol gehad.

De Duitsers waarmee de jongens aan de praat waren geraakt, reizen voor drie weken met het openbaar vervoer door Marokko. Zij komen vanuit Zagora tezamen met 8 andere Marokkanen en 1 chauffeur in een landrover. Een Marokkaan heeft over de ritprijs onderhandeld en zij moesten ieder 150 dirham betalen. Lijkt ons een duur grapje en we vermoeden dat ze ook voor de rest van de passagiers hebben betaald óf minstens een toeristenprijs. Wij zien Marokkanen nog geen 150 dirham betalen voor 120 km.

Het is inmiddels eind van de middag wanneer we in noordelijke richting uit Foum Zguid wegrijden om de 120 km piste richting Zagora te pakken die noordelijk langs de bergwand loopt.
De eerste 40 km is geschoven piste en rijdt lekker makkelijk, daarna gaat het over in stenige piste. Na 60 km rijden we de piste af richting de bergwand om daar een slaapplaats te zoeken. We staan in het zicht, maar ver van de piste af.
Het waait nog steeds erg hard, maar het is wel zonnig.

Donderdag 5 februari 2009
We hebben geen bezoek gehad. Na ontbijt in de Toyota, door de koude harde wind, starten we met de laatste 60 km naar Zagora. De wind wordt steeds harder en in de verte zien we al een zandstorm naderen.
Het is net als dikke dichte mist in Nederland, alleen blijft er dan overal in de auto, in je kleren, haren en tussen je tanden fijn zand achter.
Helemaal verwaait komen we in Zagora aan.
Zodra we het stadje binnenrijden komt er rechts een brommertje naast de auto’s rijden en links een Toyota Landcruiser. Allen Marokkanen die wat van ons willen. Die vinden dat wij nodig wat aan onze auto’s moeten laten doen door hún garage.
Wij worden daar niet warm of koud van, parkeren de auto’s en lopen naar een terras voor…….noz noz. Vanwege de wind gaan we binnen zitten.

Na de noz noz en wat boodschappen gedaan te hebben rijden we naar camping Oasis Palmier.
We staan daar amper of Ron komt in zijn Landrover Discovery de camping op gereden. Hoe weet hij nou dat we hier staan?
Wat blijkt:
Ron heeft blijkbaar gevraagd aan deze of gene of wij al gesignaleerd waren.
Vervolgens komen wij dus Zagora in rijden, Ron wordt gebeld dat we in het stadje zijn en op een terras zitten. Hij gaat naar ons op zoek, maar ziet ons niet omdat wij binnen zitten.
Als wij weer naar buiten lopen wordt hij gebeld dat we van het terras weg lopen en dat we in onze auto’s wegrijden.
Evenlater wordt hij gebeld welk straatje in Zagora wij zijn ingeslagen en dat we de camping Oasis Palmier zijn opgereden. Mission Accomplished!

Ron heeft een monteur bij zich. Henk heeft nog wel wat voor hem te doen aan de Toyota en spreekt af vrijdag langs te komen.

Op camping Oasis Palmier; ik kan toch wel zeggen dat dit onze favoriete camping in Marokko is. Lahcen is een zeer vriendelijke eigenaar. De camping zelf is een schitterende palmeria met genoeg ruimte om met je auto tussen de palmen te staan. Hier staan met name de reizigers en worden altijd leuke contacten gemaakt.

Op de camping staan ook Anna, Thomas en hun kindjes Alvin en Malva. Drie jaar geleden hebben Henk en Salima en ook wij hen ontmoet.
We reserveren wat tagine bij Lahcen (eigenaar van de camping) en eten ’s avonds met zes volwassenen en twee kinderen. Lekker en leuk!

Vrijdag 6 februari 2009
Uitslapen, het is bewolkt en waait nog steeds. Ontbijtje, de was doen en douchen.
In de ochtend komt een gele landrover naar de Toyota’s gereden. De man in de auto vraagt Salima: “jullie hebben mij nodig”.
Waarvoor dan? Vraagt Salima zich af: jij komt toch naar óns toe gereden.
Blijkt later als Henk en Salima met de Toyota de camping afrijden richting garage van de monteur die met Ron was meegekomen, dat de man in de gele landrover ze opwacht buiten de camping. Hij is de eigenaar van dezelfde.
Eind goed al goed zullen we maar zeggen.

Terwijl Henk en Salima dus met Anna en Thomas en kindjes naar het stadje zijn komt er een Duitser naar ons toe. Hij is fotograaf en wil ons wel zijn foto’s laten zien.
Het moet gezegd, het zijn schitterende foto’s en hij weet er genoeg bij te vertellen.

Even nog over het loslopend ‘vee’ op de camping.
Lahcen de eigenaar is een zeer zachtaardige man, ook voor dieren. Op de camping loopt een kameel rond die te agressief is om op te rijden, maar verder niemand kwaad doet. Verder loopt er een ezeltje rond dat te ziek / oud is om te werken en wat honden waarvan een er vijf puppies heeft gekregen.
De ezel houdt goed in de gaten waar er eten te bietsen valt. Regelmatig zie je dan ook iemand achter de ezel aanrennen om ‘m weg te jagen van eten dat op een tafel staat. Schriftjes blijkt hij ook erg lekker te vinden. Soms komt ook de kameel voorbij gesjokt en de honden laten zich natuurlijk ook regelmatig aan de tafel zien.
Het leuke is dat deze dieren erg goed naar Lahcen luisteren. Hij hoeft maar tegen ze te zeggen dat ze naar hun plek moeten of te wijzen met zijn vinger en ze sjokken weer door. Arnold noemt hem al de dierenfluisteraar.

Zaterdag 7 februari 2009
Wanneer Heleen en Salima aan de afwas staan zien ze een erg bekende volkswagen de camping oprijden. Het zijn Evelien en Rik, die we vorig jaar hebben ontmoet. We laten alles vallen voor en rennen naar ze toe. Wat leuk om ze weer te zien.
Natuurlijk wordt er voor de avond weer tagine besteld, nu voor 10 personen.
Er valt genoeg bij te kletsen.

Malva en Alvin hebben hun weg helemaal gevonden naar de Toyota’s en wachten ’s ochtends met spanning tot er weer een levensteken vanuit de auto’s komt.
Álles is spannend in en aan de auto’s. Het zijn complete klimrekken. Wat een feest!!
Ons Zweeds wordt flink bijgespijkerd. Het is een makkelijke taal om te verstaan en het Nederlands lijkt er zo op dat de kinderen goed begrijpen als je iets in het Nederlands zegt.

Zondag 8 februari 2009
Grote souk in Zagora. De Toyota van Henk en Salima doet zijn naam ‘buschtaxi’ eer aan. Thomas, Anna, Alvin, Malva, Heleen en Arnold gaan achterin. Het is een echt buschtaxi treffen. Zo gaan we naar de markt in Zagora.
Henk met als doel een zonnepaneel op de kop te tikken, Anna en Thomas willen misschien een grote mat voor buiten de bus kopen en Heleen en Arnold slenteren lekker gewoon rond op de markt.
Het is een leuke markt, niet te toeristisch, veel plastic waar van tonnen tot schoenen, groente, specerijen, riet, vlees, onderdelen van van alles en nog wat, kleren, pennen (donnez moi un stilo!!), schroefjes, moertjes, boutjes, borden en pannen uit India of China, het is teveel om op te noemen.
Bij de handelaren in toeristenspullen valt helaas weinig te handelen, als toerist moet je blijkbaar standaard meer betalen. Dat doen we dus niet. Leuke spiegeltjes blijven dus liggen en Anna en Thomas kopen ook niet de mat die ze wilde hebben.
De onverbeterlijke meelopers zijn er ook weer. Inmiddels gehard hebben wij ze zo afgewimpeld, maar Anna en Thomas willen nog aardig blijven, waardoor de man hinderlijk aanwezig is als zij willen handelen. Er valt dan niets van de prijs af te krijgen, omdat deze mannetjes commissie vragen als er iets verkocht wordt; zij hebben tenslotte de toerist aangebracht – maar niet heus.

Als we Henk en Salima en Anna en Thomas met kinderen even later op een terras treffen heeft Henk wel een zonnepaneel gekocht. Ron en Trees zitten met hun Franse vrienden ook op het terras. Noz noz, Fanta lemon en bijkletsen dus weer.
Wanneer we terug lopen naar de Toyota springen de verkopers uit de toeristenwinkeltjes ons weer voor de voeten. Kaiken kaiken niet kopen, kom loekie loekie in mij shop. Ja meneer, zo verkoop je natuurlijk nooit wat met dat opdringerige gedoe. Wij lopen in ieder geval door en zien veel andere toeristen dat ook doen. De mannen achterlatend terwijl ze zich afvragen waarom toch zo weinig mensen hun winkeltje inkomen.

Op de camping aangekomen wordt het zonnepaneel direct uit de Toyota gehaald. De gereedschappen uit beide Toyota’s en alle dozen met schroeven en moertjes worden tevoorschijn gehaald en uitgespreid op de grond en op tafels. Het zonnepaneel wordt direct gemonteerd op het dak van de Toyota van Henk en Salima. Henk, Arnold en Thomas zijn er druk mee bezig.
Ondertussen heeft Salima de laptop gepakt om haar verhaal voor de website te schrijven. Heleen gaat met een leesboek in de zon zitten, net als Evelien. Rik pakt zijn schilderspullen, Anna komt er ook bij zitten en Malva en Alvin dartelen tussen het gebeuren door.
De ezel komt ook nog even aangerent en neemt in de vaart nog even een schrift bij de Zweden van de tafel.
Zeg maar: een middag op de camping. Ieder doet zijn ding.

Maandag 9 februari 2009
Weer een heerlijke dag.
Wij besluiten een wandeling te maken de berg op die bij de camping staat. Natuurlijk niet via de aangelegde piste naar de zendmasten die er staan, maar tussen de stenen door via een klein paadje dat ons een stuk hoger op de aangelegde piste brengt. Het is een wandeling van 2 uur naar boven met als beloning een schitterend uitzicht over de palmen oase Zagora en de zandvlaktes aan de ene kant, de vlakte en piste vanuit Foum Zguid richting westen, de vlakte en bergen richting zuiden (Mhamid) aan de andere kanten van de berg.
In 1 uur wandelen we via een smal paadje weer de berg af en komen tussen de kamelen terecht die net klaar worden gemaakt voor een toeristisch rondje door de zandduinen.
Wij gaan op zoek naar Fanta lemon en noz noz.

Als we daarvoor richting stadje lopen horen we achter ons “hej Holland”. Het is Salima die aan het wandelen is gegaan. Henk is met Thomas een stukje de piste naar Foum Zguid opgereden voor het 4 x 4 gevoel. “Toys for Boys!!!!” zoals Thomas roept op een filmpje dat door Henk is gemaakt.
Salima loopt met ons mee naar het stadje en het terras. Na de onontbeerlijke noz noz en een heerlijke Spaanse omelet gaan we op zoek naar een internet plek om onze mail te lezen.

Internet plaatsen genoeg, alleen is het super langzaam. Stoffel de schildpad is er snel bij!
Heleen en Arnold kunnen nog net de hotmail lezen en met moeite op de site komen. Bij Salima gebeurt er helemaal niets.
Als er twee Franse stellen binnenkomen en aan de beheerster vragen of internet rapide is, knikt zij zo overtuigend van ja dat Arnold en Heleen spontaan in de lach schieten.
De Fransen zijn dan ook weer snel verdwenen.
Als ook de computer bij Heleen en Arnold er helemaal mee uitscheidt houden ook wij het voor gezien.
Op naar de groentesouk om onze groente aan te vullen en dan weer terug naar de camping.

’s Avonds nog lekker buiten gezeten.

Dinsdag 10 februari 2009
Een lekkere dag niets doen. Relaxen, kletsen, wat op de laptop aan ons verhaal schrijven, foto’s en filmpjes bekijken, koffie drinken (dit keer gewoon uit een pak).

Te vroeg gejuichd, wat relaxt betreft.
In de middag toen Henk en Salima en Thomas en Anna aan de wandel waren gegaan, kwamen drie Nederlandse jongetjes, waarvan twee een eeneige tweeling, die al langer op de camping staan naar Arnold toe. Het zijn een beetje geniepige jongetjes, zij hebben het nooit gedaan. Verschillende mensen hebben gezien dat ze de ezel en de kameel pesten en dat ze stenen naar de honden gooien terwijl ze vastzitten. Lahcen, de campingeigenaar heeft de ouders nog gewaarschuwd hun kinderen in toom te houden tegenover de dieren. Enfin, de tweeling liep langs een van de honden en die valt dus een van hun aan. Veel bloed in het gezicht en op de rug. Arnold rent met het kind naar de ouders en biedt aan om ze naar het ziekenhuis te brengen. Terwijl Arnold de Toyota aan het inpakken is, zodat hij weg kan rijden, arriveert er een taxi voor de familie. Het andere tweelingjongetje gaat Arnold waarschuwen dat het niet meer nodig is om ze weg te brengen en loopt langs de inmiddels vastgebonden hond. Deze breekt los en valt ook dit kind aan, dat zich direct achter Arnold verschuilt. Arnold begint te schreeuwen en met de eerste de beste stoel te smijten naar de hond. Tweede kind is ook gewond aan de rug.
Grote consternatie op de camping, iedereen in rep en roer en achter de hond aan die gevangen moet worden. De hond vlucht de camping af.

Het is erg sneu voor Lahcen, dat door twee van die rotjochies dit gebeurt.
Anna en Tomas die net voor de tweede aanval langs de hond liepen met hun kindjes, hadden geen problemen met het beest.

In de avond komt de vader met de jongens nog even langs om Arnold te bedanken. Ze zijn door het ziekenhuis naar een speciaal rabius centrum gestuurd in Zagora, daar hebben de jongens de nodige spuiten tegen tetanus en rabius gehad. De komende weken moet dit herhaalt worden.

Arnold is de held van de dag.

We merken in gesprekken met andere mensen op de camping dat ze gelukkig wel door hebben dat dit gebeuren bij de kinderen ligt en natuurlijk hun ouders, en niet bij de hond.
Gelukkig ook voor Lahcen, dit begrip, want dit soort verhalen gaan heel snel in de Franse campergemeenschap en kan slecht zijn voor zijn camping.

De volgende ochtend lopen de kinderen alweer bij een van de honden te klieren terwijl er nu een touw hangt met een groot bord Stop. Paps die in de buurt is zegt er niets van, wij des te meer.

Positief was voor mij dat door alle commotie niemand ging douchen of water halen, dus ik heb heerlijk warm gedoucht met veel water.

Woensdag 11 februari 2009
Souk dag. We gaan weer met zijn allen naar de souk en natuurlijk uitgebreid terras zitten. Daarna op zoek naar internet dat snel genoeg gaat voor ons, om ons verhaal op de site te zetten.

Morgen of overmorgen gaan we weer on route. Een piste van ongeveer 200 km langs de Marokkaans-Algerijnse grens. Deze piste wilden we vorig jaar van west naar oost rijden, maar toen werden we tegen gehouden door militairen. Deze piste mag namelijk alleen van oost naar west gereden worden. Er zijn genoeg militaire posten waar we ons moeten melden.
Hopenlijk gaat het deze keer wel lukken.
We zullen zien Ain Shallah!